Türkiye’de kadın gazeteci olmak zor. Türkiye’nin İstanbul Sözleşmesi’nden imzasını geri çektiği, kadınların haklarının bir bir tırpanlandığı, başörtüsünün seçim malzemesi yapılarak medeni haklara saldırıların önünün açıldığı, tek adam iktidarının kendinden farklı olan her kesimin sesini kesmeye çalıştığı bir dönemde gazeteciler özellikle de kadın gazeteciler tek adamın politikalarından nasibi alıyor. Böyle bir tablo içerisinde medya son yıllarda bir dönüşüm yaşasa da hâlâ erkek egemen bir alan ve kadın gazeteciler açısından taciz, baskı, mobbing sadece işyerlerinde yaşanmıyor, alanda haber takibi yapan pek çok kadın gazeteci sadece kadın olmaktan kaynaklı polis şiddetine ve tacizine maruz kalıyor, yaptığı haberler gerekçe gösterilerek gözaltına alınıyor, sudan sebepler öne sürülerek tutuklanıyor, çıplak aramaya maruz kalıyor.

2016’da ilan edilen olağanüstü hal sonradan kaldırılsa da OHAL koşulları memleketin dört bir yanında hâlâ sürdürülüyor, özellikle de gazeteciler için… Daha, çok yakın bir zamanda tüm bunların örneklerini gördük. İstanbul Kadıköy’de gerçekleşen 1 Eylül Dünya Barış Günü eylemlerinde gazeteci arkadaşlarımız Eylem Nazlıer ve Tuğçe Yılmaz polisin şiddetine ve tacizine maruz kaldı. Yine 25 Ekim’de Jinnews ve Mezopotamya Ajansı muhabirleri gece yarısı evleri basılarak gözaltına alındı. Evlerinden çıkarılırken zorla baş eğdirilmeye çalışıldı ve yine gözaltı sürecine kötü muameleye maruz kaldı. Anne sütü ile beslenen 47 günlük bir bebek saatlerce annesinden ayrı kaldı, beslenemedi, kamuoyunun oluşturduğu baskı sonrası Gazeteci Zemo Ağgöz bebeğini emzirebildi. Bugün 18 kadın gazeteci tutuklu, gazetecilere açılan davaların sayısı ise tam bilinmiyor. Bu örnekler sadece tek adam iktidarının bize yaşattıkları. Haber takibi sırasında maruz kaldıklarımız, haber kaynaklarımızın bize yaşattığı taciz, dijital alanda yaşadığımız şiddet, işyerlerinde yaşadığımız ayrımcılık ve nicesi. Kadın gazetecilerin büyük kısmı gün 24 saat demeden çalışırken, çoğunlukla sefalet ücretine mahkum ediliyor, mesleği bırakmaya zorlanıyor.

YEREL BASININ KATMERLİ SORUNLARI

Yerel basın kuruluşlarında çalışan kadın gazetecilerin sorunları ise saymakla bitmeyecek derecede. Pek çok yerel gazeteci çalıştığı kurumda muhabirlikten, editörlüğe hatta sekreterliğe kadar her alanda her tür işi yaparken gazeteci olarak bile sayılmıyor, başka işkolları üzerinden sigortalanıyor. (Hoş, gazeteci Özlem Akarsu Çelik, Ankara temsilciliğini yaptığı Halk Tv’den ayrılma gerekçelerinden birinin de basın çalışanı olarak sigorta yapılmamasının dayatılması olduğunu açıkladı, sorun sadece yerel gazetelerde değil yani!) Çalışma yaşamı gazete patronlarının iki durağı arasında olan gazeteciler, iş barışının olmadığı, rekabete zorlandıkları ortamlarda çalışmaya zorlanıyor.

DEĞİŞTİREBİLİRİZ!

Ancak tüm bunlar karşısında örgütlenen, kendi sözünü söyleyen, sendikalarda, sendikaların kadın komisyonlarında, yönetimlerinde görev alan ve söz sahibi olan kadın gazetecilerin sayısı da gün geçtikçe artıyor. Ve kadın gazeteciler arasında dayanışmanın taşları bugün çok daha sağlam biçimde örülüyor. 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’nde Türkiye Gazeteciler Sendikası Kadın LGBTİ+ Komisyonu üyesi bir kadın gazeteci olarak tüm kadın meslektaşlarımı TGS’de örgütlenmeye, TGS Kadın ve LGBTİ+ Komisyonun bir parçası olmaya birlikte değişmeye ve değiştirmeye çağırıyorum.

Sahada çalışırken ya da ofiste, işyerlerimizde şiddete, tacize, baskıya uğrama kaygısı yaşamadan, işsiz kalma korkusuna kapılmadan çalışmak istiyoruz. 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’nü çoksesliliğin garanti altına alındığı daha demokratik bir ülkede, eşit işe eşit ücret aldığımız koşullarda karşılamayı istiyoruz. İşyerlerimizde şiddete karşı her tür önlemin alındığı koşullar talep ediyor her işyerinde ILO 190’ın imzalanması çağrısı yapıyoruz. Basın ve ifade özgürlüğünün sağlandığı koşullarda gazetecilik yapmak istiyoruz.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül