Bir Ekmek ve Gül dergisi dağıtımında tanışmıştık Bedia ile. Kendi kadar kalbinin de güzelliği sayesinde hemen kaynaşıp arkadaş olduk. Eşi yurt dışında çalışmak zorunda olduğu için iki çocuğuyla hayatın bütün yükünü sırtına almış Bedia.

Oğlu üç yaşında, kızı üç aylıkken yurt dışına gitmiş eşi, şimdi oğlu 27 yaşında. Eşi ise hâlâ yurt dışında. Tek başına büyütmüş çocuklarını. Şöyle anlatıyor: “Kızım hastalandı, denge kaybı dediler. Yürüyemedi, konuşamadı. Çok üzgündüm. Tek başıma hastanelere gittim geldim yıllarca. Rehabilitasyon merkezine götür dediler. Devlet bu durumda olan çocukların bakımını karşılamadığı için maddi olarak da zordu. Eşim yurt dışında olmasa karşılayamazdık. O maddi olarak sürekli destek oldu. Ancak elbette yanımda olmasını tercih ederdim. Parasal yönden destekledi ama çocuklarının büyüdüğünü göremedi. 3 yıl boyunca hiç gelemediği oldu. Tek başıma büyüttüm çocuklarımı. İlkokulu bitirene kadar kızım ile hastaneye gittim geldim. Bir taraftan rehabilitasyona götürüyor, evde de bakımına devam ediyordum. Bu arada oğlumun eğitimiyle de ilgilenmem gerekiyordu. Hastane okul derken çok yıprandım. Bütün bunların yanı sıra yalnız yaşayan bir kadın gözüyle bakan çevredeki insanlarla uğraşmak çok zordu. ‘Kocan orada çalışsın, sen burada ye, oh ne rahatsın’ diyenlere dayanamıyordum. Bütün zorluklara rağmen başardığıma inanıyorum. Mücadele eden kadın her zaman güçlüdür.”

Eşi Muharrem yıllar önce OSTİM’de başlamış işçi olarak çalışmaya. “Ne yazık ki emeğimizin hiç değeri yok burada” diyor. Ailesine bakabilmek için Afrika’ya gitmiş önce, “Biraz para kazanıp gelecektim olmadı, hayat gittikçe zorlaştı” diyor. Şimdi Somali’de çalışıyormuş. Biraz şaka ile karışık anlatıyor oradaki hayatını, belki de yakınmak gibi anlaşılsın istemiyor; “10 ay önce geldiğimde su 50 kuruştu şimdi 3 buçuk olmuş, bu ne yahu, Somali’de açlık var sanıyorduk ya, benim ülkem daha beter olmuş.” Gülüyoruz bu karşılaştırmaya ama bir yandan da açlık sınırının altında maaşlarla yaşamaya çalışıyoruz ve ne kadar haklı diye düşünüyoruz. “Şu hale bak, ben nasıl döneyim memlekete” diyor eşinin gözlerine bakarak. Aylarca çocuklarından ve karısından ayrı yaşamak elbette çok zor olmalı, öte yandan Bedia için de iki çocuğun ve evin sorumluluğunu tek başına üstlenerek yaşamak da hiç kolay değil.

Önümüzdeki günlerde, Somali’den de beter olmayacağımız, sevdiklerimizden ayrı kalmadan çocuklarımızın geleceğe umutla baktığı bir ülkede yaşamak dileklerimle. Bizi sofralarına, yüreklerine alan bu güzel aileye yaşadığımız her an için sonsuz teşekkürler.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül