İlkin geçtiğimiz güz dönemi bitiminde aldığımız toplantılarla ‘Hayata Seyirci Kalmıyoruz, Sahneyi Biz Devralıyoruz!’ diyerek gönüllü oyuncu ve yazarlarımızı aramaya başlamıştık. En başta Dario Fo ve Franca Rame'nin yazdığı kadın oyunlarından metinler seçmiştik. Ancak daha sonra kendi metnimizi oluşturma sürecine giriştik. Kadın mücadelesinin taleplerinin ve sorunlarının nerelerde ortaklaştığını gösteren bir metin oluşturmaya çalıştık. Tüm bunların neticesinde yazdığımız metne ‘Laterna’ adını verdik.
Dört farklı kadının -akademik eşitsizlikten muzdarip entelektüel bir kadın, kanser hastası bir işçi kadın, mezun olduktan sonra iş bulamayıp palyaçoluk yapan genç bir kadının ve trans bir kadın- hikayesini yazdık. Tüm hikayeleri kadın sorununa ‘eğildiğini düşünen’ bir küratör ve küratörün sergisinde kullandığı nesnelerle hikayelerin fitilinin ateşlendiği bir iç oyun oluşturduk. Bunu yaparken de oyunumuza isim olarak aynı ezgiyi çalmaya programlanmış bir aletin ismini yani ‘laterna’yı vererek başka bir ezginin mümkünlüğünü sorgulamaya açtık.
Hacettepe Üniversitesi bünyesinde her dönem çok güzel işler yapan tiyatro ve drama topluluklarımızın dışında tiyatro bizim için bir araçtı. Bu araç bizleri topluluk tarihinde hiç olmadığı kadar yoğun okuma ve yoğun prova mesaileriyle besledi, iç içe geçirdi, hayatımızı bir ölçüde ortaklaştırdı. Tiyatro atölyemizin en önemli ve en büyük deneyimi; artık kadınlarla başka bir ezginin mümkünlüğü hakkında konuşurken, bu mümkünlüğün kadınların ‘devraldığı sahnelerin’ çoğalmasından geçtiğini gönül rahatlığıyla söyleyebilecek olmamız... Şimdi bir dönemdir emek sarf ettiğimiz oyunumuz için gün sayarken tüm kadınlardan bir dileğimiz var: Laterna gibi programlanmış ezgiler yerine yeni şarkılara, yeni şarkılar için de yeni bir aradalıklara cüret etmek, dayanışmak ve örgütlenmek!