Basit bir durum gibi görülse de beni çok düşündüren bir sorundan bahsetmek istiyorum.

Edirne’de belediye otobüslerinin arkasında “Saat 22.00’den sonra kadınlar durak haricinde istediği yerde indirilecektir” yazıyor. Bu yazı toplum olarak nasıl bu duruma geldiğimizi, kadınlara yönelik şiddet, taciz, tecavüz olaylarına nasıl bu kadar alışılagelmiş bir durum olduğunu gözler önüne seriyor. Toplumumuzda kadın sokakta yürürken sokak lambasından yansıyan gölgesinden tedirgin oluyor, kadın kahkaha atamıyor, özgürce sokaklarda yürüyemiyor, özgürce giyinemiyor, kadın ‘kadın’ olarak görülmüyor. 

Bizler en özgür olduğumuz alanlarda bile üzerimizde baskı hissediyoruz. Mesela evde tek kaldığımız zaman kapının önüne erkek ayakkabısı koyuyoruz. Neden buna mecbur bırakıldığını düşünüyor insan!

Kadınların fırsatı olduğunda ekonomi, bilim, kültür, sanat ve birçok konuda ne kadar başarılı olduğunu biliyoruz.

Ama kadına hep ne yapmaması gerektiği söyleniyor, oysa erkeklere ne yapmaması gerektiği hiç söylenmiyor! Kadını birey olarak görmeyen bir zihniyetin var olduğunu biliyoruz, ama aynı zamanda haklarını öğrenen kadınların susmadığını ve haklarını aradıklarını da biliyoruz. Maya Angelou’nun da dediği gibi, “Ne zaman bir kadın kendisi için ayağa kalksa aslında tüm kadınlar için ayağa kalkar.”

Baskının giderek artması bazı konularda bazen ellerimizi kollarımızı bağlasa da biz o ellerle umut olacağız. Sesimizle, duruşumuzla, bakışımızla... Giderek artan işsizlik, tecavüz, taciz ve baskılar birileri tarafından fırsata çevrilip kadını daha çok eve kapatmaya çalışsa da tüm bunlar bizler için artık ateşe atılan bir odun. Farkındayız her şeyin! Her takım elbise giyenin beyefendi olmadığını adliye koridorlarında görüp tanık olduk... Çocukları istismar edip “rızası vardı” deyip ceza almadan kurtulanları gördük, istismarcılara af çıkartmak isteyenleri de... Ama biz bunların hiçbirine izin vermeyeceğiz. Her bedel ödeyen kadının elleri yakanızda olacak!