Eminim her birimiz, hayatımızda birçok sorun yaşıyoruz ve hak arayarak bu sorunların çözülemeyeceğini hissediyoruz. Çünkü hak ararsak kurulu düzenlerimizin ve ekonomik özgürlüğümüzün de biteceğini düşünüyoruz. Kalbimiz, bu sorunları çözümlemek için çarparken, aklımız, bunun bize açlık, yoksulluk, umutsuzluk getireceğine emin oluyor. Yine de bir araya geldiğimizde ücretlerin eşit verilmediğini, mesai fazlalığını ve kadın olduğumuz için mobbinge uğrayıp istifaya zorlandığımızı birbirimizle paylaşıyoruz. Hemen hemen aynı şeyleri yaşadığımızdan birbirimizi anlıyor ve geçeceğine dair temenniler veriyoruz.

Biliyoruz ki, isimler farklı olsa da hayatlar aynı zorlukta. Gözlerimizin önünde birileri hakkını aradığında, başımızı önümüze eğip sessizliğe gömülüyoruz. Bu durumun bize sıçramasından ve işsiz kalmaktan korkuyoruz. Oysa, o gün, hepimiz birlikteyken gözlerimizin içine umutla baksaydık, “Biz mi başaracağız?” inançsızlığı olmasaydı çok farklı şeyler konuşuyor olabilirdik. Bir keresinde fabrikada çalışan teyzem bana şöyle söylemişti: “Önceden diyordum ki tüm bunlar için bıkmadan hakkını ara ve daha rahat yaşa. Sonra kızımın gözlerine bakıyordum. Çekeceği zorlukları düşünüyor ve korkuyordum. Birden başka bir görüntü geldi gözüme. Kızımın, arkadaşlarına benim mücadelemden bahsedip gururlanması. Benim annem susmadı deyip, hayatı boyunca hiçbir haksızlığa susmadığını düşünüyorum. İşte o umuttur şu an beni konuşturan”. O günkü konuşmadan sonra anladım ki, korkmak hep susmayı yanında taşımıyormuş. Bazen korka korka umuda koşulabiliyormuş. Tüm mecburiyetlere, zorluğa ve sorumluluklara rağmen... 

Fotoğraf: Ekmek ve Gül