Ben hastanede, temizlik bölümünde çalışan bir işçiyim. Ağır koşullar altında çalışıyoruz. Kadrolu çalışmaya geçmemize rağmen hiçbir görev tanımımız yok. Temizlik dahil her işi yapıyoruz; tomografi, emar, ultrason gibi bölümlere hasta götürüyoruz. Yönlendirme işçisinin yapması gereken işleri de biz yapıyoruz. Malzeme taşıyoruz.

Hastanede kadın işçiler, bedenlerini çok zorlayan işlerde çalıştırılıyorlar. Geceleri hastanenin yoğun bakım servisinde, ağır koşullarda mesai yapıyoruz. İşbaşı yaparken, “Vücudumuzun ağrımayan yeri yoktur”, “Bu dertler yüzünden emekli olduktan sonra uzun yaşayamayız” diye dert yanıyoruz. Serviste birkaç işçi koşturuyoruz. Diğerleri birilerinin yandaşı, yakını, akrabası olunca şeflerimiz tarafından kollanıp, korunuyorlar. İş yerimizde sendika var, ama sözde. 1 Mayıs yaklaşıyor, buna dair hiçbir duyuru, çalışma, örgütlenme yok, bunu dert de etmiyor. Her ay maaşlarımızdan sendika aidatları peşin kesiliyor ama iş yerinde yaşadığımız sorunların çözümüne ilişkin hiçbir adım atılmamakta. Başımızdaki şefler, sendika yöneticiliği de yaptıkları için iş yerinde yaşanan günlük sorunları görmezden geliyor. Uzun ve yorucu iş yaşamında, tüm işler birkaç insanın üzerine yıkıldığı için işin paylaştırılmasını istediğimizde kendi yandaşlarını koruyorlar.

Tabii yaşadıklarımıza itirazımız var. Bu 1 Mayıs’ ta iş yerinde, alanlarda taleplerimiz etrafında örgütlenmeye, bir araya gelmeye ihtiyacımız var. Yaşasın örgütlü mücadelemiz, yaşasın 1 Mayıs.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül