13 yaşında, babasından beklentisi ol(a)mayan çocuğumun “Anne bu zamlar sonrasında kira parasını nasıl ödeyeceğiz” demesi her geçen gün artan kaygılarıma daha fazlasını ekledi. Bunu soran çocuğun geleceğe dair nasıl bir hayali olabilir ki?

Sadece çocuklar mı, ebeveynlerin umudu tükenmiş ve psikolojisi bozulmuş durumda. Haberleri açtığında üniversite okuyan gençlerin gelecek (geleceksizlik) kaygısından dolayı intihar ettiğini duyan bireyler daha fazla kaygılanıyor... “Artık geçinemiyoruz” derken; gelecekten, çocuklarının yaşamından, ülkenin gidişatından tedirgin bir toplumuz.

Sadece “geçinemez” mi olduk? Biz kadınlar, kadın ölümlerini duydukça yaşamaktan utanır olduk...

İnsanlık çaresizlik içinde. Şu anda yaşadığımız dönem benim için kâbustur... Lütfen artık bu kâbusa “dur” denilsin. Bakın “yaşamak” demiyorum “kâbus” diyorum. Bu kâbustan hep beraber uyanmak istiyoruz artık.

Ücretlerimize gelen artış, zamlar karşısında hayatı yaşanabilir kılmamakta. Hele de boşanmış ve hakları gasp edilmiş kadınlar için.

Ben de boşanmış bir kadınım. Şunu anlıyorum okuduklarımdan; nafaka yoksulluğa düşen tarafa veriliyor. Bu ‘yoksulluk tarafında’ ise hep kadınlar oluyor. Çünkü biz kadınlar o kadar fedakârız ki evliliğimiz boyunca maddi-manevi hor görülen, sömürülen taraf oluyoruz. Biz kadınlar evlenirken mecbur bırakılan, boşanırken tehdit edilen, öldürülen, çocuğu elinden alınmakla korkutulan, nafaka adı altında yoksulluğa mahkûm edilen, boşandıktan sonra da boşanmış olmakla suçlananlarız. Her nerden bakarsanız bakın ezilen taraf oluyoruz, öldürülen oluyoruz.

Kadınları katleden sadece “katiller” değil; katil zihinleri besleyen ve güçlendiren sistemdir, bunu da biliyoruz tabii. Oysa “erkek” olmak kimseyi daha üstün, daha başarılı, daha nitelikli, daha saygıdeğer kılmaz.

Ya kaç tane “boşanmak isteyen kocasını öldüren kadın” haberi okuduk? Hiç.

İnsanlar çok çaresiz. İşyerinde sohbet ediyoruz; erkekler de zor durumda tabi, hepsi çok sıkıntılı ücret, pahalılık, geçim derdi konusunda… Mücadelede erkeklerle birlik içinde olmak zorundayız, derdimiz ortak “geçinemiyoruz”. Öbür mesleklerle de birlik olmalıyız. Yani derdi “insanca yaşamak” olan herkesle…

Fotoğraf: Ekmek ve Gül