Bir gıda fabrikasında işçi kadınlar bant başında konuşuyor. “Kadınlar hep birbirini çekiştirir” diyen ustalara inat, burada her gün birbirini değil, yaşamın zorluklarına göğüs geren kadınlar, birbirine omuz veriyor. Evet, çekiştirdikleri bir şey var o da patron, sarı sendika ve bu çürümüş düzen.

İşçi Kadınlardan biri anlatıyor: “Geçen yoksulluk sınırını gördüm, bizim maaşların üç katı fazlası…” diğeri hemen söze giriyor, “Sendikalar arasında en az alan biziz Yazaki var mesela, Yeşim Tekstil var; en azından bizden daha insani koşulları var.”

Fabrikada konuşulan bir başka gerçek ise şu: Gıda işçisinin hayali, maaşı yüksek ve işçinin yanında sendikası olan bir fabrikaya girmek. Kadınlardan biri bu durumu ti’ye alıyor. “Öyle bir fabrikaya girmek, Adnan ziyagilin yalıya taşınmak gibi bir şey!" Kadınlar gülüyor ama hemen ardından biri ciddiyetle ekliyor: “bizde de sendika var ama Kimin sendikası? Patronun sendikası o bizim değil.”

Asgari ücreti bir umutla soruyor birisi: “Eee, ne olur asgari ücret sizce?" Kadınlar birbirine bakıyor. Kimi “30’u hayatta bulmaz” diyor, kimi “25 olur” diye cevaplıyor. Öteki araya girip bağırıyor: “Yok artık canım, 25 de olmaz herhalde 27 yaparlar en azından"

Ama beklentiler düşük. Çünkü biliyorlar ki, bu ülkede işçi ve emekçiler emeklerinin karşılığını alamıyor. Çünkü biliyorlar ki patronların kâr oranı işçilerin yaşamından daha önemli.

Bir diğer tartışma konusu ise mesai ve vergi. Kadınlardan biri anlatıyor: “O ay çok mesaili çalıştım kesin çok iyi maaş alacağım dedim. Bordro geldi, hüsran… Vergi yemiş bizim mesaileri. Yorgunluğum kalmış sadece cebimde.” Kadınlar birbirine bakıyor ve gülümsemeye çalışıyor ama o gülümsemenin ardında yılların yorgunluğu var. Bant başında sadece gıda ürünleri akmıyor; öfke, umut ve dayanışma da akıyor. Ve kadınlar her ne kadar “bu düzen değişmez” dese de aslında biliyorlar eğer bu düzen değişecekse, o değişimin mayası tam da bizim ellerimizde yoğruluyor.

Fotoğraf: DHA