Her sabah kalkıp işe gidiyor, akşam çıkıp eve gidiyorsunuz. Bunu yıllık tatil süreniz dışında 13 yıl boyunca yapıyorsunuz. Ömrünüzün 13 yılı ve emeğiniz. Ülkenin geldiği durumda geçinemez hale geliyorsunuz ve bunu sendikanız aracılığıyla toplu sözleşme döneminde dile getirip zammınızı istiyorsunuz. Zam veremeyiz deniliyor ve hakkınızı grev yoluyla arıyorsunuz. İşinizle tehdit ediliyorsunuz ve sözleşme döneminiz geliyor. Belediye Başkanınız açıklama yapıyor, “Bir gürültü kopacak, işçi çıkaracağım. Kimse bana ricacı olmasın, kesin kararlıyım” diyor, ne hissedersiniz?

SEBEP: GREVE ÇIKMAK!

Yine her günkü rutinle işe gidip bir sonraki ay çalışıyor olacak mıyım, yoksa çıkarılacak mıyım kaygısını taşımak çok yorucu, kırıcı bir süreç. Bu kadar yıl emek verip bir anda işsiz kalmak değersiz hissettiriyor insana. Üstelik çıkarılma sebebiniz greve çıkmış olmak.

Bir kamu kurumunda çalışıp hizmet üretirken halkın oylarıyla göreve gelmiş bir başkanın çalışan emekçiyi halkla karşı karşıya getirmesi, “Sizin paralarınızı boşa harcayamam” demesi, “Maaşlar arasında fark var, bir işçi fazla alırken diğeri az alıyor, eşitlik sağlayacağız” deyip maaşı en azda eşitlemek istemesi... Evet ama maaşlar asgari ücrette eşitlenmek isteniyor. Yüksek maaş düşerken maaşı az olanın maaşı artmıyor. İnsanca yaşam hakkı gasp ediliyor. Çalışma hakkı anayasal bir hak iken kişilerin iki dudağı arasında çok rahat feshedilebiliyor.

İşçinin birliğini sağlayacak sendikamız grev sürecinde “Kırmızı çizgilerimizden vazgeçmeyeceğiz” derken şu an sessiz. İşimiz, emeğimiz, geleceğimiz için yan yana durmaktan, haklarımızı savunmaktan başka bir yol yok bizler için. Bireysel bir kurtuluş yok ya hep beraber ya hiç birimiz.

BELİRSİZLİK YORUYOR

Ben 13 yıl boyunca Bakırköy Belediyesinde çalışmış bir işçiyim, çoğu zaman çocuklarımızdan, kendimizden fedakârlık yaparak çalışıyoruz. Belediye başkanımızın “Bir miktar daha işçi çıkaracağız bir gürültü kopacak” açıklaması bizi üzdü. Bu kadar kolay vazgeçilmek, bunun bu kadar rahat söylenmesi üzücü. Burada yılların emeği var. Şu an bu ruh haliyle çalışamıyorum çocuklarımın okul kaydını yaptıramıyorum çünkü süreç belirsiz. Çocuklarımızın düzeni de bizim çalışma durumumuza göre şekilleniyor. Her yıl çıkarılma kaygısını yaşayarak çalışmak yoruyor insanı. Sürekli tehdit altında, mobbingle çalışmak çok zor. Bu durumun değişmesini istiyorum artık. İnsanca çalışmak ve yaşamak istiyorum.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül