Gözde: Eşim yurt dışında, ben işsizim. Ev kira. Kızım lise mezunu, bu ekonomik şartlarda okutamadım onu. İstediği bölümler şehir dışındaydı. Küçük kız lise birde. Kızıma gidip kırtasiyeden ihtiyaçlarını alamadım. Ucuz marketlerden, ondan bundan aldım. Yani tabii ki çocuklarımın geleceği için güzel bir eğitim istiyorum ama her şeyin yüksek olduğu bir devirdeyiz, ne yapacağız bilmiyorum.

Deniz: Ben ev işlerine gidiyorum eşim tornacı ama işleri çok kötü. Kira 2 bin 500 lira. Büyük çocuk özel üniversiteyi yüzde 50 burslu kazandı ama bizim ödememiz gereken hâlâ 30 binin üzerinde. Küçük oğlan da lise sonda üniversite sınavına hazırlanıyor. Çok zor zamanlar geçiriyoruz.

Perihan: Ben İzmir Büyükşehir Belediyesi katı atık transferinde çalışıyorum. Aldığımız maaşlar asgari ücretin biraz üstünde. Tabii ki ortalıklarda 10 bin-12 bin maaş alınıyor deniliyor ama hiçbir zaman biz o maaşı almadık. Vergi dilimine girdiğinde bu maaş da düşüyor zaten. Biraz fazla alalım diye sürekli mesaiye kalmak zorundayız ama hiçbir türlü yetiremiyorum. Ev kiram 900’den 1800’e çıktı. Arkadaşlarımdan kirası 3 binden 6 bine çıkanlar bile oldu. Faturalar zaten uçuyor.
İki kızım var; biri İstanbul’da üniversiteye başladı diğeri ortaokulda. Bir okul ceketi 350 liradan başlıyor. 80 sayfalık bir defter en ucuz 40 lira. Ekonomi o kadar kötü ki çevremizde (bir ay içinde 4 iş arkadaşım) borçları sebebiyle “cinnet geçirdi, intihar etti” haberleri artmaya başladı.
Makarnanın gramı düşmüş fiyatı artmış. Bugün aldığımızı yarın aynı fiyata alamıyoruz. Sahiplerini (siyasi partilerinden dolayı) zengin etmek istemediğimiz o ucuz marketlere gitmek zorunda kalıyoruz.
Psikolojimiz çok bozuldu. Maaşların artması lazım, işsizlik sorununun çözülmesi lazım, eğitim sorunun çözülmesi lazım… Çocuklarımız o kadar çalışıyor ama bir bölüme yerleşemiyor. Kadına şiddet olması dahi bu sorunlarla bağlantılı inanın. Zincirleme hepsi…
Bir şey yapmalıyız, bu ekonomik sistemi düzeltmek için bir şeyler yapmak zorundayız…

Görsel: pch.vector/Freepik