Hükümet temmuzda zam yok dedi. Aldığımız tüm temel ihtiyaçlarımızı sabit fiyatta tutsa belki bir nebze geçinebilirdik. Ama bu koşullarda ne borçlarımızı ödeyebiliyoruz ne de geçinebiliyoruz. Pazara çıkamıyorum, dolaba bir şey alıp koyamıyorum. Çocuğumun isteklerini bile karşılayamıyorum. Dün yumurta aldım. Geçen hafta 68 liraydı. Bu hafta 98 lira olmuş.

Korku içinde yaşıyorum. Borçlardan, eve bir şey alamamaktan. “Çocuğuma akşam ne yedireceğim?” diye düşünmekten çok yoruldum. Ne işyerinde huzurlu çalışıyorum ne de evde uyuyabiliyorum.

Borçlara evin ihtiyaçlarına yetişemediğim için eşim bir ayda üç kere sinir krizi geçirdi. Tam bir çıkmazın içindeyiz. Bu sorunlar dört yaşındaki çocuğuma bile yansıyor. Babasının stresinin farkında. “Babam bize neden böyle davranıyor?” diyor. “Anne pasta alalım, kapıda üfleyelim, mutlu olsun” diyor. Çocuk da babasının mutsuz olduğunu anlıyor. 18 yıllık evliyim, eşimi ilk defa böyle görüyorum. Bütün gün ağlayarak çalışıyorum. Sevdiklerime bir şey olacak korkusuyla eve geliyorum. Ya da uyuduğum zaman eşim kendine bir şey yapar diye korkuyorum.

‘BİRLİK OLMAZSAK DEĞİŞTİREMEYİZ’

Temmuzda zam yapılmazsa hepimizin ipini çekmiş olacaklar. Bizi düşünen yok. Bizi çiğneyip geçiyorlar. Biz daha yoksullaşıyoruz, zenginler daha çok zengin oluyor. Onların vergilerini siliyorlar. Ama biz her şeye vergi ödüyoruz.

Ben kendimizde de suç buluyorum. Biz bir şey yapamıyoruz. Hepimiz iş arkadaşımızı kollamak yerine onun kuyusunu kazıyoruz. Belki üç kuruş fazla alırız diye. Küçük bir atölyede az sayıda insanız. Ailemizden daha çok birbirimizi görüyoruz. Ama birlik olamıyoruz. Birlik olmazsak değiştiremeyiz.

Biz tekstil işçileri hem uzun çalışıyoruz hem kalan vakitlerde ek işlere gidiyoruz. Hafta sonu bile çalışıyoruz. Artık dayanacak halim kalmadı. Bir şeyler değişsin. Babam da asgari ücret ile çalışıyordu ama bu kadar mutsuz değildik. Birlik olmadığımız sürece, aynı kafada olmadığımız sürece bu düzen değişmez.

Fotoğraf:Ekmek ve Gül