Dört yıl önce boşandığı Fedai Baran tarafından vahşice katledilen Emine Bulut, tıpkı Özgecan Aslan gibi kadınların isyanı oldu. Eskişehir’de görüştüğümüz çeşitli iş kollarında çalışan işçi kadınlar da Emine Bulut gibi “Ölmek istemiyoruz” derken, kendilerini şiddete ve ölüme mahkum eden koşullara tepki gösteriyor. 

Gülderen 27 yaşında tekstil işçisi. “Yıllar önce annemi kaybettim, kalbi dayanmadı maalesef. Emine Bulut’un videosuna denk geldiğimde tıpkı o günkü gibi içim cız etti. O kadar öfkelendim ki gideyim herkese bağırıp çağırayım, yakayım yıkayım istedim. Tek başıma yapsam faydası ne sanki? İşte bizim en büyük sorunumuz bu. Evet, ben tek başıma bağırırsam bana deli derler, ama biz hepimiz bağırırsak korkarlar biliyorum” diyor.

Bugünün Türkiye’sinde işçi olmanın, şiddet korkusunu nasıl katmerli hale getirdiğini de anlatıyor Gülderen; “Kadının gördüğü eziyet her yerde, sadece evde değil. Evde kocadan, işte patrondan eziyet görüyorum ama yine sabah olunca aynı işe gidiyorum, akşam olunca aynı insana yemek hazırlıyorum. Daha niceleri bizim gibi neler yaşıyor o kapıların arkasında. Etrafımdaki kadınlar korkuyor, ben de korkuyorum.” Oysa kadınların isteği çok basit, çok temel bir şey ona göre: “Ölmek istemiyoruz Emine’nin de dediği gibi... Sadece yaşamak istiyoruz.”

‘DEVLETİN TAVRI DEĞİŞMELİ’

Fidan 46 yaşında bir temizlik işçisi. O da eşinden boşanmış bir kadın, boşanmak istediği kocası tarafından öldürülen her kadın hikâyesinde kendi hikâyesinin muhtemel sonunu görüyor: “Eve ekmek getirmiyordu. Ben de gittim kapı kapı gezip iş buldum kendime. Önce bir metal fabrikasında, sonra da hastanede temizlik işçisi olarak çalışmaya başladım. Madem eve ekmek getirmiyor, kazandığını kendi yiyip içiyor, bir de üstüne şiddet görüyorum... ‘Bu iş böyle olmaz!’ deyip bir adım attım. Ama düşününce bu cinayetlerin hepsini, aslında ben de bir adaymışım gibi geliyor. 5 yıl, 15 yıl, 6 ay fark etmez, aynı yatakta uyuduğunuz insan, çocuklarınızın babası bir anda sizi öldürebiliyor. Potansiyel bir katille aynı evi paylaşmış oluyorsunuz yıllarca.”

Emine’nin haberinden sonra art arda gelen diğer ölüm haberleri için “Birbirlerinin işlediği suçlardan cesaret bulan insanlarla doldu çevremiz. İyi haldir, ceza indirimidir hep onlara uygulanıyor” diyor Fidan. En büyük görevin de devlete düştüğünü söylüyor: “Benim tek temennim devletin tavrını değiştirmesi olur. Tavırdan kastım sadece kadın katillerine, şiddet gösterenlere ağır cezalar değil, yardım isteyen kadınlara layıkıyla yardım edilmesi. Kadınlara iş imkânlarının artırılması gibi. Çünkü nice kadın bir adım atamıyor maddi yetersizlikten, boyun eğe eğe ölüme mahkum bırakılıyor.”

‘İDAM DEĞİL, ÇÖZÜM İSTİYORUZ’

Metal işçisi Selda, 29 yaşında. Ömrünün bu en güzel yıllarında etrafını saran kadın düşmanlığından usandığını dile getiriyor. “Şule, Emine, Münevver, Özgecan... Bitmiyor ki. Her güne bir kadın haberi daha. Politikacıların kadınlar için kullandığı dilden tut da, her gün ayıla bayıla izlediğimiz dizilere kadar. Her yerde kadınlar sanki malmış gibi, köleymiş gibi gösteriliyor” diyor.

Selda kadına yönelik şiddetin çözümü olarak başka bir şiddet türünün önerilmesinden de rahatsız. “Çözüm konuşuyoruz; fabrikada herkesin dilinde idam. Ama ben onaylamıyorum. İdam etsen ne olacak, yapacak olan bunu mu düşünüyor? Mahkemelerden cesaret buldukları kesin ama. ‘5-10 yıl yatar çıkarım’ diyor herkes. Bunları ancak biz değiştirebiliriz. Zihniyetimizi değiştireceğiz ki bizden sonraları da değişsin. Ölmek istemeyen tüm kadınlarla beraber biz değiştireceğiz.”