Merhaba. Ben 6 Şubat depremlerinde Adıyaman’da bu korkunç afeti yaşayan, iki küçük çocuğu olan bir kız kardeşinizim. O gece hayatımın en uzun gecesiydi, eşim işteydi ve ben iki çocuğumla evdeydim, sarsıntı ve seslere uyandık. Yatakta çocuklarıma sarıldım, sarsıntı korkunçtu. Hani ancak yaşayan bilir derler ya biz hâlâ o günü yaşıyoruz. Çocuklarım ve ben yatak odasının yıkılan duvarından zorla dışarı çıkmayı başardık ya çıkamayanlar… Üç gün boyunca yardımlar gelmedi, insanların enkaz altından gelen çığlıkları kulaklarımdan hâlâ gitmiyor. Ancak 10 gün sonra her şeyin farkına vardık, ağlamaya ve üzülmeye başladık. 10 gün sonra Bursa’ya geldik, bu da ayrıca bir kaygı ve korku yarattı. Burada ne yapacağız, nasıl karşılanacağız korkusu vardı. Ben bir depremzede olarak buradakilerden gördüğüm desteği ne yazık ki devletten alamadım. Devlet depremde bizi unutmuştu, burada da hatırlamadı. Ve halen gelecek kaygısı, deprem korkusu yaşıyorum. Ne ben ne de çocuklar bu psikolojiyi atlatamadık. Seçimlerde beklentim farklıydı, ama maalesef depremi yaşayan biri olarak sandıktan çıkan oylara üzüldüm. İnsanların cebine birkaç kuruş para koydular, karnını doyurdular, ölülerinin üzerinde rant sağladılar. Ama maalesef bu acılar yaşanmamış gibi birde kutlamalar yapanları gördük, çok yazık...
Bir gelirim yok, orada evim yok, kiralar çok yüksek. İşyerim yıkıldı nasıl toparlayıp, nasıl yol alacağımı bilmiyorum. Devlet sadece yandaşlarını koruyor ve önceliği onlara veriyor. Bizlerse yine küllerimizden doğmaya çalışıyoruz. Çocuklar da küçük olunca bu daha da zorlaşıyor, yani bu yaşananları görünce kaygılarım daha da çoğalıyor…

Fotoğraf: Ekmek ve Gül