25 Kasım sonrası, ev ev işyeri işyeri yapılan etkinliklerin, buluşmaların bizi ne kadar güçlendirdiğini, birbirimizin dertlerine dokundukça, şiddetten kurtulma yollarını beraber aradıkça, örgütlendikçe, yan yana geldikçe nasıl değiştiğimizi merak edenler Kemalpaşa Belediyesinde yeni örgütlenen Genel-İş 7 Nolu Şubenin düzenlediği 25 Kasım etkinliğine katılan bir kadın işçi etkinlikten hemen sonra kaleme aldığı bu mektubu mutlaka okumalı…

Ben KHK’lı bir işçiyim. Sendikaya yeni üye olduk. 25 Kasım dolayısıyla üyesi olduğum Genel-İş 7 Nolu Şube, belediyenin de desteğiyle 25 Kasım İşçi Kadın Buluşması gerçekleştirdi. Daha önce böyle bir etkinliğe hiç katılmamıştım.

“25 Kasım nedir?” diye sorsalar “Kadınların şiddete karşı geldiği gün” derdim herhalde o kadar... Hiç “Nedir bunun geçmişi” diye sormadım kendime. Zaten zamanım da hiç olmadı. İş, ev, çocuk bakmak arasında geçti yaşamım. Meğerse neler olmuş geçmişte… Ben neden bilmiyorum, diye kendime kızdım. Bilmek gerekiyormuş. Bir de ben hep şiddeti sadece dayak gibi görürdüm. Etkinlikte fark ettim ki biz hep şiddetle yan yanaymışız da bilmiyormuşuz, illa ki dayak yememiz gerekmiyormuş.

Serbest kürsü yapıldı etkinlikte. Şube başkanı “Hadi biraz dertleşelim” dediğinde hayatta çıkıp konuşmam diye düşünüyordum. Sonra herkes bir şeyler söyleyince cesaretlendim. Her gün selamlaştığımız arkadaşlarımızı hiç tanımıyormuşuz, onu anladım bu etkinlik sayesinde.

Konuşmam dedim ya, konuştum ama dizlerimin bağı çözüldü önce kendimi anlatırken. Sonra karşımda benim gibi bir sürü kadını görünce güçlendiğimi hissettim. Hepsine sarılmak istedim. Konuşabildiğim için emeği geçen herkese teşekkür ederim. Bugün değişerek eve gidiyorum.

Fotoğraf: Genel-İş İzmir 7 Nolu Şube