“Yemek geldi!!!” Koridora gelince sesleniyoruz; “Yemek geldi, kahvaltı geldi...” Bir an önce refakatçiler odalardan çıkıp hastalarının öğününü almaya gelsin de koşa koşa 3 servisin dağıtımını tamamlayabilelim.

Hastanede hangi çalışan grubuna sorunlarını sorsanız “eleman eksikliği” cevabını alırsınız. Biz de mutfak çalışanları olarak eksik elemanla çalışıyoruz; eskiden 2 servise bakan şimdi 3 servise bakıyor, bir de mutfakta mesai yapıyoruz tabii. Bugün patlıcan soyup, doğrayıp ek mesai yaptım mesela. Yemek dağıttığımda ise 3 servise bakıyorum ki hepsi aynı katta bile değil. Arabalarımız çok eski; itsen itilmiyor, çeksen çekilmiyor; çok ağır ve tekerleri zor hareket ediyor. Yemek kazanları çok ağır ki çoğumuz kadınız; bizim gücümüzün çok üstünde onları indirip, kaldırmak, yıkamak, kurulamak. Çoğumuz bel, boyun, el, kol ağrısı çekiyoruz.

Eleman eksiği sadece iş yükünü arttırmıyor; bizi de birbirimize düşürüyor. Yardımlaşma, dayanışma gittikçe azaldı. Bazı kişiler diğerine yük atarak kendi yükünü azaltma derdinde, ama bu çözüm değil ki. Sayımız çoğalmadıkça sorunlarımız çözülemez ki. Koca yaz geçti çoğumuz istediğimiz zaman senelik izin kullanamadık. Hem çok çalışıyoruz hem de dinlenecek zaman bile bulamıyoruz. Evdeki yükleri saymıyorum, hepimiz aynıyız işte...

“Hastane batıyor” diyorlar; o yüzden eleman alamıyorlarmış, o yüzden malzemeler yenilenmiyormuş, o yüzden 3 kuruşa talimiz. Bir de üstüne üstlük kıyafetimizi kendimiz dışardan parayla alıyoruz.

Sorunlarımız çok... Geçtiğimiz ay mutfak sorumluları ve ilgili amirler geldi, onlara da anlattık, imza topladık, işimiz azaltılsın, malzemeler yenilensin, kıyafet verilsin diye ama daha sonuç alamadık. Eleman eksiği giderilmeden de rahatlamamız mümkün değil zaten. Çoğumuz sendikalıyız ama birlik ve dayanışma konusunda eksiğiz. Mücadeleden vazgeçmeyeceğiz tabii ama işimiz çok zor.

İşte böyle, beğenmeyince “hastane yemeği gibi” deriz ya; mutfakta haller böyle.