Kovid 19 pandemi süreci şüphesiz herkesin hayatını çok etkiledi, ama bazılarınınkini daha çok etkiledi. Üstelik sınır dinlemeden, dünyanın her yanından insanları. 

Dört bir koldan ‘Evde kal! Dikkat et!’ çağrıları yapılırken işkolu dolayısıyla çalışmak zorunda olan ya da yaşamak için başka şansı olmayanlarımız var. Peki, onlar bu süreci nasıl geçirdi, hastalığa yakalanmamak gibi bir süper güç mü edindiler, yoksa başka insanlara bulaştırmamak için bir bildikleri mi vardı?

İngiltere’de faaliyet gösteren göçmen örgütü Day-Mer, Facebook yayınlarıyla pandeminin başından beri yaşananların çok yönlü panoramasını sunuyor. Her cumartesi ise, Day-Mer Kadın Komisyonu olarak özellikle kadınların yaşadıklarına, bu süreci nasıl atlattıklarına odaklanıyoruz. Kadınlar anlattıkları, son dönemlerde Boris Johnson hükümetinin açıkladığı önlem ve yardım paketlerinin insanların tekil hayatlarına nasıl yansıdığının bir portresini sunuyor. Suna ve Özlem bu kadınlardan ikisi.

BAKIM HİZMETLERİNDE ÇALIŞANLARIN İŞ YÜKÜ ARTTI

Suna Tüm, yaşlı bakım hizmetlerinde çalışan bir kadın. Virüsün yayılmaya başladığı ilk zamanlar maske ve koruyucu ekipman taleplerinin reddedildiğini söylüyor, Suna. Zor durumda kalınca eşinin el yordamıyla ona maske dikmesi sayesinde işe gidip gelebilmiş. “Evde güzel bir gömlek vardı, eşimden rica ettim bana astarlı 4 tane maske dikti, sağ olsun. Onlar sayesinde ilk haftamı geçirdim. Bu sırada ısrarla şirketten maske sordum vermediler, haftalar sonra ancak 50 maske verdiler.”

Bu süreçte iş yükleri de fazlasıyla artmış bakım hizmetlerinde çalışanların. “Araçtan her indiğimde/bindiğimde dezenfektan sıkıp, önlük maske değiştiriyorum. Gün içinde iki defa eve gidip kıyafetlerimi değiştiriyorum. Yine de hastaların yanına giderken korkarak gidiyoruz. Zaten riskli gruplarla çalışıyoruz. Birinde bir sorun olsa bunun yükünü kaldıramam” diyor, Suna. Hastalıkla mücadelenin psikolojik yükü de çalışan kadınların omuzlarına yüklenmiş yani.

“Mümkün olduğunca hastayla temas kurmuyorum. Normalde onlarla sohbet edip dertlerini dinliyordum. Şimdi yanlarına yaklaşamıyorum. Eve gidince çocuklarıma da sarılmaya korkuyorum” diye ekliyor.

MASKE BULAMADIĞI İÇİN HASTA OLDU

Özlem Aktaş ise, büyük bir zincir markette çalışıyor. Orada da virüs dikkate alınmadığı için ilk haftalarda hasta olan grup arasında Özlem. “Maske ve dezenfektan soruyorduk, hiçbiri yoktu” diyor. “Her çalışan kendi maskesini kendi alıyordu. Ben de o süreçte almaya çalıştım, ama piyasada maske olmadığı için bulamamıştım. Sonuçta da hasta oldum.”

Hastalığı süresince 4 hafta evde kalmış Özlem. NHS’in yükü yoğun olduğu için tüm aramalarında sadece evde kalması gerektiği söylenmiş. Bu süreçte ailesiyle yaşadığı için ailesine de virüsü bulaştırmış.

“Her hafta şefim arayıp işe dönüp dönemeyeceğimi soruyordu” diye anlatıyor Özlem. Boris Johnson Hükümetinin açıkladığı destek fonlarına karşın işe gidemediği 4 haftalık sürenin yalnızca 2 haftasının yüzde 80 maaşı ödenmiş. “Diğer 2 hafta için hala uğraşıyorum” diyor.

“SENDİKALI OLMAK İŞVERENİN KARŞISINDA GÜVENLİ DURMAMIZI SAĞLIYOR”

Şimdi işe dönmüş, maske ve dezenfektan gibi önlemler nihayet alınmış çalıştığı markette. Özlem uzun süredir sendikalı ve tüm bu süreci sendika ile birlikte yürütmüş.

Suna’ya ise, işe gidemediği 2 haftalık süreçte önce ödeme yapılmamış, “Peşine düştüm. Ben de bu süreçte sendikaya üye oldum, arayıp soracağım. Sendikalı olduğumuzu bilmek işverenin karşısında güvenli durmamızı sağlıyor” diyor.

Bu süreçte sendikaların açıkladığı rakamlar da Mart’tan bu yana üye sayısında oldukça artış olduğunu söylüyor. Bunun işçilerin mücadelesine nasıl yansıyacağını ise zaman gösterecek.