Biliyorum hepiniz çok merak ettiniz.
Bugüne dair ne yazayım bilmiyorum.
Benim için günün özeti;
82 yaşındaki annemin polis kalkanlarıyla itilmesi, kollarının moraltılması,
Gözaltı aracına kadar adeta sürüklenmemiz, yeğenim Adilcan’ın vahşice dövülmesini görüp de annemi bırakıp yanına gidemeyişim,
Gamze Elvan’ın kolunun kırmak istercesine bükülmesi,
Gözaltı aracına vardığımızda sivil polislerin yaşlı kadını araca bindirmeyeceksiniz emri,
Annemin çocuklarımı aldınız ben de bineceğim deyip binmeye çalıştığı araçtan indirilmesi,
Araç içinde saatlerce plastik kelepçeyle bekletilmemiz...
1997’de Ahmet Şık’ın fotoğrafladığı annemin Galatasaray meydanından sürükleniş anının aynısını bugün Hayri Tunç görüntülemiş. O günden bu güne hiçbir şey değişmedi. 1997’de iki kuşak olarak gözaltına alınırdık, bugün üç kuşak gözaltına alındık.
Eve gelip bilgisayarı açınca kardeş canım Arat’a uygulanan şiddet karşısında kenetlenen güzel insanları ve bizim götürülüşümüzün ardından saatlerce Cumartesi Anneleri’ne “Biz buradayız anne, yalnız değilsin” diye seslenenleri gördüm.
Söyleyecek tek sözüm var;
700 hafta geçti; Tükenmedi Umudum...