Merhaba Ekmek ve Gül okurları. Ben sizlere Esenyurt’ta Xiaomi Salcomp fabrikasında çalışan bir kız kardeşiniz olarak yazıyorum bu mektubu. Benim bu mektupta değineceğim şey ülkedeki ekonomik durum ve kendi yaşadıklarım. Ben de sizler gibi yıllardır çalışıyorum ve hep asgari ücretle çalıştım. Ama pandemiden bu yana belimiz bir türlü doğrulmadı. Şu anda da çalışıyorum ama aldığım asgari ücret 2 kredime gidiyor ve faturalarımı ödeyecek para kalmıyor cebimde.

Evde 4 kişiyiz ve tek çalışan benim. Geçim zorluğu nedeniyle kardeşlerimle birlikte yaşıyoruz. Ev ev üstüne olur mu, geçinemeyince oluyor. Pandemi sürecindeyken kardeşim çalışıyordu ama ben işsizdim. Eğer o çalışmıyor olsaydı geçinme şansımız yoktu. Bugünse durum tersine döndü. Her geçen yıl insan daha iyi şartlar istiyor ama bizde tam tersi. Geçen seneye göre daha berbat durumdayız. Allahtan köyden gelenler var, onlar da olmasa bittik.

Ekim ayının başında açtık doğal gazı çünkü evde bebek var. Bir yandan da kara kara düşünüyoruz, acaba fatura nasıl gelecek diye. Şimdi bu kadar sorun varken aldığım para, para değil. Asgari ücretle çalışan hiç kimsenin geçinebilmesi mümkün değil. Hangimiz aldığımız ücretle şöyle gönül rahatlığıyla arkadaşlarımızla, eşimizle dostumuzla dışarı çıkabildik? Ben hatırlamıyorum, o kadar uzun zaman oldu ki!

Hedeflerim var benim, ehliyet, pasaport almak istiyorum ama imkânım yok. Şimdi yine asgari ücret belli olacak, bizden kat kat fazla maaşı olanlar bizim kaç para alacağımızı belirleyecek. Yoksulluk sınırını 10 bin diye açıkladılar, bence asgari ücret de 10 bin lira olmalı. Yoksulluk sınırının altında kalmamalı. Esenyurt gibi yerde 2 bin lira olmuş en kötü evin kirası. Faturası, marketi, pazarı, bebek masrafları, kendi ihtiyaçlarımız derken ancak yeter. Kadınız mesela, belli ihtiyaçlarımız var ama onda bile sağlığımızı göz ardı edip her şeyin en ucuzuna kaçıyoruz.

Bizim fabrikada bu kadar ağır çalışmaya rağmen evinde parça başı iş yapan, temizliğe giden arkadaşlarımız var. Biz de sosyalleşmek, gezmek, eğlenmek istiyoruz. En çok bizim hakkımız, biz üretiyoruz. Üretiminde yer aldığım telefonun en düşüğü 4 bin 500 lira, maaşımın iki katı! Ama ben onu alacak güce sahip değilim. Neden böyle gitsin ki? Daha iyi bir yaşamı daha fazla mücadele ederek kazanabiliriz. Biz mücadele ettik ve gördük, kazandık. Daha iyisini, daha fazlasını da yapabiliriz. Hep birlikte ve hepimiz için…

Fotoğraf: Freepik