Sağlık işçisiyim. Bir erkek çocuğumla yalnız yaşam mücadelesi veriyoruz. Sağlık işçisi olarak avantajım sendikalı bir iş yerinde çalışıyor olmam ve toplu iş sözleşmesiyle bazı sosyal haklar elde etmiş olmam, bu benim için bir güvence. Ancak bunların hiçbiri bugünün ekonomik koşullarında yeterli değil. Barınma, beslenme ve eğitim sorunu yaşamımızda devasa bir sorun. Buna bir de sağlık sorunu ekleniyor. Hastaneler, eczaneler paran olmadan çözüm sunmuyor. Sağlık hizmetine ücretsiz ve olması gerektiği gibi ulaşamıyoruz. Enflasyonun devasa büyümesi ile evler durduğu yerde iki üç katı değerlendi. Ev aynı, eve yatırım yok, kiracıya eziyet çok. Ev aynı, eve yatırım yok, kiracıya eziyet çok. 2 bin 500 liralık ev kiramı ev sahibi 7 bin lira yapmak istiyor. Kışın yakacak, elektrik, su gibi masraflar, mutfak masrafı, yol, yemek, temel ihtiyaçlar derken aldığım maaş yetmiyor. Devletin belirlediği yasal şartlarda artış yaparsak bu sefer de ev sahibiyle kavga etmek durumunda kalıyoruz. Ülke ekonomisini üretim ile güçlendirmek yerine, sorunları yetersiz çözümlerle uzatıyorlar. Ev sahibi kiracı kavgasını arabulucu ile çözmeye çalışmak gibi.

Fotoğraf: Freepik