Lisede asla boşta kalmazsınız diye zorla hemşirelik yazdıran öğretmenin öğrencisiydin. 22 yaşında okul bitmiş. Bilmiyorsun hemşirelik ne? Çok kolay atanmak! Devlet bir sınava soktu, adını boş ver atanamadın. Aaa olsun canım! Hemşireler asla işsiz kalmaz! Özel hastane ara. Ev tutarsan bütün paranı kiraya vereceğin ücrete bir iş bul. Mis… Özel hastane bu, klas! Lojmanı da var… Evet lojman (!) 3+1 daire 8 kişilik. Lojmanda yer yok, salondaki kanepe boş, eşyalarını kanepenin altına yerleştir. Çalış. Nöbetten çık, 2 saat uyu uyan geri gel. İzin mi? İzin yok. Boş hafta sonu mu? Hastane hafta sonu da açık! İnsan sağlığı ayol, üç ay beş ay dayanamaz bünye istifa ettirir seni bu sistemde.

Yeni atama mı varmış? Yine atanamadın. Ağlama! Üniversite hastaneleri var, devlet ayol. Evet evet 4b’li de memur! Oh harika, sana dedim hemşire dediğin aç kalmaz asla. Bir koridor, upuzun. Parkelerde yamalar. “Kıdemli hemşireler” sana yaklaşıyor. “Welcome to sevgili 10 nöbet!” Evet kızım adını sormadık uzatma senin adın 10 nöbet bundan sonra. Welcome to Mobbing! Kızıl saçlı hemşire selam vermez. Eksiğin mi var, öğretmez. 4 yıl okuduğun yetmez! Bir, iki, üç, dört, beş... 27 yaşındasın.

Artık annesin. Pandemide anne! Makarna paketlerini deterjanla. Sus bir dakika Bakan konuşuyor. Anne... Süt iznindeki anne. Evet benim! Hadi yine iyisin, idari izinlisin. Neden? Nedeni mi var ayol çünkü PAN DE Mİ! E süper işte. Telefon mu o çalan? Hastaneden arıyorlar. Sevgili hemşire anne, gel çalış. E idari izinlisin dedi Bakan? Bebek? Kovid-19? Ah canım... HEMŞİRELER HARİÇ. Hemşireler? “Ama 2 aylık anneyim ben. Hâlâ lohusa sayılırım.” Gelip çalışacaksın, idari izindekiler diğerleri. Ağla, içini çeke çeke duvarlara vura vura ağla.

Dışarıda alkış sesleri. Sağlıkçıları alkışlıyor sayın Bakan. 2 aylık bebeğini bıraktırıp hastaneye çağırdığı anneyi, kronik hastalığı olduğu halde pandemi nöbetinde ex olan hemşireyi, kaybettikleri meslektaşlarını andıkları için açığa alınanları, acil serviste dayak yememek için barikat kuranları, hasta yakını tarafından eli kesilen, kafası kırılan, silah çekilen, tehdit edilen, küfür yiyen sağlık çalışanlarını, tam 36 saat nöbet tutup direksiyonda ölüme uyuyan doktorunu alkışlıyor. Bitti sayın Bakan, BİTTİ. Mesleğim için bir kıvılcım ateş kalmadı içimde.

Gelmedim işe. Nasıl mı? Lohusa depresyonuna soktunuz beni. Sonra? “Ücretsiz izin al” dedi müdürüm bana. Ücretsiz? Para yok. İdari izin veremeyiz ama ücretsiz izni al, para mara yok sana! Kaç ay dayanabilir ki parasızlığa? Bez, mama, aa bu da küçülmüş biraz daha büyüğünü almalı diğer aya... Döndün mü döndün. Hiç izinsiz geliyorsun, sadece gündüz çalışacaksın dediysek sevinme gün aşırı bizimlesin. Ağrıyan ayaklarınla çıktığın dönüş yolunda, delik cüzdanla eve varıyorsun. Para yok izin yok. Hastayla iletişim “aman efendim sürçülisan ettiysek affola! İşimizi yapıp bi serum takıp çıkacağız var mı başka bir arzunuz”a geldi. Yumruk yemeden bittiyse gün kârdır modunda, başka çareler aramaya başladık.

Yeniden sınava hazırlan belki atanırsın. Atanmak mı? Neresi? Hepsi onların değil mi? Onlar kim mi, beni kızımdan ayıranlar. Rümeysa’yı öldürenler. Uludağ da bir doktoru intihar ettirenler. Her yerdeler. Kurtulmak istiyorsun. Hemşiresin çünkü. Hemşireler asla boşta kalmaz. Bir kitap al koş kendine, kaybettiğin itibarını, saygınlığını, değerini başka ülkelerde ara! Evet şimdi. Ich bin eine Krankenschwester! Oluyor mu? Olacak! Gideceğiz bu benim için son çare. Hem de ağlaya ağlaya, doğduğumuz toprakları bize yaşanamaz kılanlara küfrede küfrede…

*Ben bir hemşireyim

Fotoğraf: Ekmek ve Gül