“Ülkemizde aşırı yoksulluk veya açlık sınırı içinde yaşayan kişi bulunmamakta” cümlesi, bu ülkenin en çok takip edilen Bakanı tarafından geçtiğimiz 150 gün içinde kuruldu. Ülke ekonomisinin döndürüldüğü önemli yerlerden biri olan Gebze’de 150 günde ne oldu? Gebze’de 156 gündür organize sanayilerin tam ortasında Corning Kablo fabrikasında, inatla ve ısrarla süren bir grev vardı. “Türkiye Yüzyılında” sefalet ücreti ile çalışmak istemediğimiz için 156 gündür grevdeydik.

Biz fiber optik internet kablosu üretiyoruz. Burası Gebze’de hep çok iyi olarak bilinen bir firmaydı. Çok kısıtlı zamanlarda ilan açardı. Burada işe girince “şanslı” görünürdük. İki yıl öncesine kadar evdeki hesap çarşıya uyuyordu ya da biz emeğimizin ne kadar değerli olduğunu bilemediğimiz için öyle zannediyorduk.

DÖRT BUÇUK DAKİKADA TÜM İŞÇİLERİN ÜCRETİNE DENK ÜRÜN ÜRETİMİ

Asgari ücret 5 bin 500 lirayken bizim en düşük ücretimiz 8 bin 500 liraydı. Asgari ücret yükselince ücretlerle eşitlendi. Pandemiden bu yana ücretlere hiçbir iyileştirme, ek zam yapılmadı. Grev süreci başlayana kadar ücreti konuşma konusunda ayak diriyordu patron. Biz greve çıkmadan bize teklif ettiği yüzde 60’tı. Enflasyon farkı, sosyal hakların iyileştirilmesi taleplerimize de sessiz kalıyordu. Greve çıkmadan önce bize teklif ettiği ayakkabı fişi 150 liraydı. 150 liraya o gün bırakın ayakkabıyı hiçbir şey alınamıyordu. “İşimiz yok, durumumuz yok, piyasa kötü” diyordu patron istediğimiz zammı vermemeye gerekçe olarak. Oysa grevden önce fabrikada “rekor kırdık üretimde” diye baklava dağıtıyorlardı. Tek bir makaradan, fabrika en az 2 milyon lira kazanıyor, biz günde en az 30 makara üretiyorduk. Yani yaklaşık 4 buçuk dakikada bir vardiyadaki tüm işçilerin ücretlerine denk ürün üretiyorduk. Ürettiğimiz kablonun yaklaşık binde 0,3’ünü kazanıyoruz.

DERDİMİZİN ORTAKLIĞINI GÖRDÜK

Fabrika hiç durmadan 4 vardiya çalışıyor. Birçok vardiya birbirini tanımıyor haliyle. Greve çıktıktan sonra içerideki güvensizlik havası kırıldı, herkes birbirine güvenmeye başladı. Birbirini tanımayı, anlamayı, ön yargılı olmamayı öğretti bu grev bize. Hepimizin derdinin ortak olduğunu görmüş olduk.

İlk çıktığımızda evli arkadaşlar eşinin, ailesinin “Ne gerek var?” demesine, baskı altında kalmasına rağmen “Ben emeğime sahip çıkacağım, orada olmam lazım.” diyerek grev alanına geldiler. 

156. günde; ilk altı aya yüzde 75, ikinci altı ay yüzde 30, üçüncü altı ay enflasyon artı 2 puan ve o dönem asgari ücrete gelen zammın enflasyon ile arasındaki farkın yarısında ücret artışında anlaşılarak grev sona erdi.

GREVİN İŞÇİLERE KAZANDIRDIKLARI
Grev boyunca memleketin ekonomisinden, çalışma hayatından, belediyelerinden sorumlu hiçbir kurum ve kişinin yanımızda olmadığını gördük. Bu mücadele bize çok şey kattı. Greve çıkmasak, ısrar etmesek, mücadele etmesek kazanamayacağımızı gördük. 
İçeride hep “Biz bir aileyiz, birbirimizi kırmayız, biz beraber ürettik” havası vardı. Gerçek ailenin kim olduğunu görmüş olduk.
Gebze bölgesi, her sene en az iki direnişin olduğu bir yer. Neredeyse hiçbirimiz direnişe gidip destek vermemiştik. Belki sendika götürdüyse… Bizim grevimize farklı sendikalardan, konfederasyonlardan işçiler geldiler. Para topladılar, gıda desteği getirdiler. Gece gündüz arayıp sordular. Bundan sonra bir yerde grev, direniş olduğunda gidip ziyaret edeceğiz, hangi sendika olursa olsun elimizden geleni yapacağız. Bu grev bize dayanışmanın önemini de öğretmiş oldu.
İşçilerin sendikada daha aktif olmasının önünü de açtı grevimiz. Sendikamız Lastik-İş’in uzun yıllar sonra en uzun süren grevi oldu. Çoğunluğumuz daha önce sendikal bir mücadele içinde bulunmamıştık. Hepimiz açısından öğretici bir süreç oldu.

Fotoğraf: Evrensel