Büşra yaşadığı yerden savaş ve yoksulluk nedeniyle ailesiyle birlikte göç etmek zorunda kalan kadınlardan sadece biri. Yıllardır göç yollarında yaşanılan dramı, göçmenlerin karşı karşıya kaldığı ayrımcılığı ve ırkçılıkla pompalanan saldırıları düşündüğümüzde içlerinden şanslı olanlardan… Tuzluçayır Kadınları Dayanışma Derneğinin kapısını çalarak okuma yazma öğrenmekle başlıyor yeni hayatına, “İnsan eğer okuyup yazamıyorsa görmüyor demektir” diye bilge bir gülümsemeyle “hayatı öğreniyorum” diyor. 18 Aralık Dünya Göçmenler Günü’nde birbirimizin hayatlarını dar ederek değil, birbirimize hayatı öğreterek yaşadığımız günler dileği ile…

Kapıyı ilk araladığımda sıcacık bir gülümseme ile karşılaşıyorum. Yanında ilk okuma kitapları, heceleri çıkarmaya çalışıyor, Büşra. Irak’tan ailesi ile göç etmek zorunda kalmış. Kırık bir Türkçe ile anlaşsak da birbirini en yakından tanıyan kadınlarla yeniden başladığı hayatını anlatıyor bize:

“Yoksulluktan Türkiye’ye göç etmek zorunda kaldık. Önce arkadaşlarımızın evinde sekiz ay oturduk sonra kiraya çıktık. Sonra küçük bir bakkal açtık. Oğlum ve eşim bu bakkalda çalışıyor. Ben de hep oğlumun yanına gidip geliyordum. Dernekte oturan kadınları görüyordum. Oğlum ve eşim bu dernekte kadınların birbirlerini ilerlettiğini söyledi. Okuma yazma da öğrettiklerini söylediler. Ben de okuma yazma öğrenmek için geldim buraya. Sıfırdan başladım çocuk gibi (gülüyor). İnsan eğer okuma bilmiyorsa görmüyor demektir. Ben burada harflerden öğrenmeye başladım, konuşmam az ama anlaşabiliyorum yine de.

Kadınlar hep evin içinde. İş hiç bitmiyor üç çocuğuma bakıyorum, hep evin içindeyim. Ben bu derneğe gelince nefes alıyorum. İlk önce okuma yazma öğreniyorum, buradaki kadınlarla konuşuyorum, hayatı öğreniyorum. Ben dernekteki kadınlardan çocuklarım da benden öğreniyor.”