Merhaba Ekmek ve Gül;

Ben temizlik firmasında çalışıyorum. Neredeyse 2 yıl oldu, büyük bir firma burası. Evlere, iş yerlerine, bankalara temizliğe gidiyoruz. Maaşım gittiğim işe göre değişiyor, ücret bizde maaş usulü değil, haftalık alıyoruz. Günlük 120 ile 200 arası değişiyor aldığımız ücret. Çarşamba günleri haftalığımızı alırız. Bizim kaza sigortamız var. Aylık sigortamız yok maalesef. Aylık giderim ise 450 doğalgaz, 150 elektrik, 70 su, 110 da telefon faturası… Virüste günlerim, oğluma bakmakla geçiyor. Kreş kapalı olduğu için, çocuğuma bakacak kimse olmadığı için ben bakmak zorundayım. Eşim çalışıyor. Benim de işim yok zaten, kimse bu süreçte eve temizlikçi almaz. Firma da kapalı. 15 Mayıs gibi firma açılacakmış bilgilendirme mesajı geldi. Oğlumla bol bol kreşin gönderdiği etkinlikleri yapıyoruz. Sonra öğle yemeği, evin rutin temizliği, akşam yemeği derken günlerimizi dolduruyoruz. Oğlum Umut bu süreci hiçbir şekilde kabullenmedi. Çok şikayet ediyor; “Ben top oynamak istiyorum, bisiklet sürmek istiyorum, beni hiç parka götürmüyorsunuz” diye her gün bir kavgamız var. “Sen nasıl bir annesin” diyor bana… İşin ciddiyetinde değil tabii çok küçük olduğu için, anlatmaya çalışıyorum ama ne fayda? Çok asileşti zapt edemiyorum onu, inanın. Babadan çekiniyor bana yükleniyor hep. Sürekli bir çatışma halindeyiz. İhtiyaçlarımızı baba dışarıda ise o alır, onun dışında siparişle almak zorundayız. Ben ve oğlum hiç çıkamıyoruz alışverişe açıkçası. Ama zaten benim “çıkıp gezeyim, dolaşayım” gibi bir yapım yok ve dışarıda çok çabuk sıkılan bir kadınım. Evimde daha mutluyum ama 25 gün hiç çıkmadan evde kaldığım olmamıştır.  

TEK BAŞINA ÇOCUK BAKMAK ZORUNDA OLAN KADINLAR NE YAPSIN?

Devletin yardım politikasını doğru ve samimi bulmuyorum. 20 yaş altını ve 60 yaş üstünü eve kapattılar. Diğer insanları, işe göndererek ölüme terk ettiler. Ha zengin için bir problem yok zenginin kıyıda köşede parası var ama fakirin neyi var? Mesela bir kadını dinledim “Çocuklarıma ekmek almak için dilenmek zorundayım” dedi. Yani bu durumda olan insanlar var. 23 yaşında genç bir kadın çocuğu ile yaşıyor tek başına, virüsten dolayı çocuğunun bakıcısı gelmiyor ama bakacak kimsesi de yok, kendisi pizzacıda çalışıyor işe gitmek zorunda… Beni aradı “Bakıcı gelene kadar sen bakar mısın” diye ben de kabul ettim, tam o süreçte kayınvalidesi aramış “Bakıcıya verdiğin paranın yarısını bana ver ben bakarım” demiş. Yani babaanne bile para karşılığında bakıyor torununa. Bu durumda olan insanlar var… Çalışmak zorunda bu kadın nasıl geçinecek, evde de kalamaz hiçbir güvencesi yok. Hükümet bağırıyor “dışarı çıkmayın” diye o zaman bu kadınlara bakacaksın doyuracaksın, yiyecek ekmek vermelisin. Yardım kampanyası başlattılar hani nerede? Benim alt komşum ve yan komşum 65 yaşlarındalar hiç yardım gelmedi, ne para ne de gıda yardımı… Bu yaşlı insanları hem sokağa çıkarma hem de ihtiyaçlarını karşılama. Nasıl olacak, adalet mi şimdi bu yapılan? Bizi düşünmeyen bir devletimiz var maalesef. Büyük büyük binalar, köprüler, oteller, hava limanları yaptılar ama bu süreçte bunlar bizim karnımızı doyurmuyor.