Ben yakın zamanda Gıda-İş Sendikasına üye oldum. Çalıştığım işyerinde patronlar, kendilerinden kaynaklanan aksaklıkları kabullenmemi ve üzerime almamı istiyorlardı, bunu kabullenmedim, sendikaya gittim. e-Devlet üzerinden üyelik başvurumun onaylanmasının bir iki gün ardından Antalya’da Gıda-İş üyesi olan aynı zamanda sendika faaliyetlerini genişletmek için çalışma yapan bir kadın işçi beni arayıp işyerinde yaşadığım sorunlarla ilgilendi. Hatta bazı sorularıma avukata danışarak yanıt verdiği, yanlış yönlendirme yapmadığı için hem mutlu oldum hem de yalnız olmadığımı hissettim.

Yedi yıldır aynı işyerinde çalışıyorum, birden bire istifa etmem için ciddi baskılar yapılmaya başlandı. Bunca yıldır gelip gittiğim işyerinden değersizce gönderilmek isteniyordum. Tüm haklarımdan vazgeçmem isteniyordu. Oysa bugüne kadar tuvalete bile giderken haber vermek zorunda kalmaya, dakika tutulmasına, iş arkadaşlarımla işyeri sınırları içerisinde yakınlaşmalarımın tüm kameralardan izlenmesine, habersizce yapılan vardiya değişikliklerine, çocuğumu büyütürken bırakacak yer bulamamak, kreş parası ödemekten ay sonunu getirememek gibi birçok soruna katlanmıştım. Ne içindi bütün bunlar! İleride emekliye ayrıldığımda kıdem tazminatım olsun diye, geçinebileyim diye.

Ama patronlar için bunların hiçbir anlamı yok. Hep yeni işçiler almak, eski işçileri de tazminatsız göndermek istiyorlar. Nasıl olsa devlet teşvikleri ile yeni işçilerin maaşlarının bir kısmı karşılanıyor, hem de daha düşük maaşla çalışıyorlar, tazminat da yok! Verdiğimiz emeğe, çabaya saygı, bir tarafa azıcık vicdandan bile yoksunlaştılar.

Sendikalı olmak kendime olan güvenimi arttırdı. İş arkadaşlarım bu konuda çok çekingenler, çünkü işten atılmaktan korkuyorlar. Ama ben elimden geldiğince sendikal çalışma yapacağım. Uzun bir süreç de olsa değer diye düşünüyorum.