Tekstil ve gıda işkollarında çalışan kadın işçilerle ile bir ev ziyaretinde görüşüyoruz ve görüyoruz ki kadın işçilere bir dokun bin ah işit!

20 yıldan fazladır tekstilde çalışan Hülya: “Çalışma saatlerimiz çok uzun, hele bir de fazla mesai yaptık mı, of of! Ama ücretler düşük, tabi ki hiçbir şeye yetmiyor... Emeklilik için yılım doldu ama yaş sınırı yüzünden 15 yıl kadar daha çalışmam gerekiyor.

Bazı arkadaşlarımız emeklilikleri dolduğu için sigortasız çalışıp sigortaya ödenecek paranın kendisine elden ödenmesi için anlaşıyor patronla. Bu durum patronun da işine geliyor.”

Asgari ücretle çalışan Pınar: “Asgari ücretin artması iyi oldu ama patronlar 2020 TL’yi ödemek istemiyor. Maaşlarını bankadan alan arkadaşlar 320-400 lirayı patrona elden geri ödüyorlar! Kabul etmezsen iş yok! Arkadaşlarımızın büyük çoğunluğu eski ücret üzerinden maaş alıyor... Maaşların elden ödenmesi ayrıca bir sıkıntı, sorduğumuzda teknik bir sorun var halledeceğiz diyorlar, ama elden ödemeye devam... Birlik olmazsak bu haksızlıklar bitmez biliyorum ama bir araya gelmemiz çok kolay gözükmüyor.”

Özel bir şirkette asistanlık yapan Seher: “Üniversite mezunuyum, asgari ücretin biraz üzerinde ücret alıyorum. Çalışma saatleri ise uzun ve yoğun. İşte, ardından trafikte çok yoruluyoruz başka bir şeye zamanımız ve enerjimiz kalmıyor. Zaten her şey çok pahalı olduğu için en iyisi işten eve, evden işe!”

Öğrencilik yıllarından beri çalışan Tuğba: “Tekstilde de çalıştım, şu an gıda sektöründeyim. Çok yoruluyorum, kendime ayıracak zamanım kalmıyor. Vardiyalı çalıştığım için arkadaşlarımla görüşemiyorum zaten. Sanki hep işteymişim gibi hissediyorum. Böyle çalışma temposuna karşın ücretlerimiz yüksek olsa tamam diyeceğim, o da değil. Ama işsiz kalmak da çok kötü. Hemen her yerde koşullar aynı, ücretler her yerde asgari ücret... Bu durum sadece mücadele edersek değişir ve zor olsa da birleşebiliriz diye düşünüyorum.”