10 yıllık evliliğim boyunca hep şiddet gördüm. 3 çocuk doğurdum, hep çalıştım didindim ama yine de kötü olan hep bendim. Neredeyse her gün dayak yerdim. Yaşadıklarımı kimseye anlatmadan “Nasıl kurtulurum?” diye kendi kendime çare aradım, derdime derman bulmaya çalıştım. İki defa evden gidecek oldum, beni çocuklarla beraber yakmakla tehdit etti. Korktum, sustum… Yine dayak yediğim bir gün canımı zor kurtardım, attım kendimi sokağa. Komşulardan çok utanıyordum ama aslında herkes her şeyi biliyordu. O gün parka gittim, ağladığımı gören bir kadın derdimi sordu. Önce anlatmak istemedim, sonra yavaş yavaş anlattım. O da bana Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğini söyledi. Birde telefon numarası verdi. Ama 6 ay sonra cesaret bulup arayabildim derneği. Beni çok güzel karşıladılar. Başımdan geçenleri anlattım. Benim en büyük korkum, boşanmaya kalkışırsam kendimi ve çocuklarımı nasıl koruyacağımdı, ama orada haklarımı öğrendim. “Artık eskisi gibi değil” dediler. Uzaklaştırma kararı ya da koruma kararının hemen çıktığını söylediler. İlk önce darp raporu aldım -kaburgamdan birini kırmıştı- sonra da şikayet ettim. İki gün hastanede yatınca onun gözaltı süresi de biraz uzadı. Sonrasında cesaret ve kadın dayanışması ile ben bu adamdan sonsuza dek kurtuldum. Uğraştıkça neler yapabildiğimi gördüm. Dava devam ederken gizlilik kararı da çıkarttım, bir daha ne beni ne de çocukları bulabildi. Yıllarca şiddet görmüş bir kadın olarak tüm kadınlara sesleniyorum; kadınları koruyan İstanbul Sözleşmesi şu an tam uygulanmadığı halde beni şiddetten kurtardı. Şimdi hep birlikte bu sözleşmeye sahip çıkalım. Kadınlar ancak bir arada haklarını savunursa yaşarlar.

Sevgiler…