Merhaba ben Adana’dan Hülya. 28 yaşında iki kız çocuğu annesiyim. 11 yıllık evliyim, eşim özel bir hastanede çalışıyor.

Herkes gibi ben de güzel bir gelecek hayali ile evlendim, eşimle fazla sorunum olduğu söylenemez. Kızlarımın doğumuyla hayatımın anlamı değişti, kızlarım benim her şeyim, onları çok seviyorum ama zaman zaman kendime “Bu pis ortamda çocuklarımı doğurmasaydım” diyorum.

Bu tecavüz olaylarını gördükçe, duydukça korkum artıyor. Bazen çocuklarımı bakkala göndermek istemiyorum. Bazen dışarıda oynarken “Anne…” diye sesleniyorlar, korkarak dışarı koşuyorum, biri bir şey mi yaptı diye. Çocuklar zaman zaman dışarıda oynamak istiyorlar, tüm işimi bırakıp gözüm üstlerinde bekliyorum. Bazen de evin işi bitmiyor, çocuklar dışarıda oynamak istiyor, çıkmalarına izin vermiyorum, ya biri alıp götürürse diye çok korkuyorum. “Aslında oyun oynamak onların da hakkı diyorum” ama sonradan da kendime “Olmaz, ortam çok kötü, sokakta oynamalarına izin veremem” diyorum. Bazen de sokağa çıkmasınlar diye kapıyı kilitleyip anahtarı saklıyorum. Bazen tanıdıklarımın çocuklarını sokakta tanımadığım biriyle konuşurken görürsem hemen yanıma çağırıp soruyorum; “Sana ne dedi? Kötü bir şey demedi değil mi?” diye... Çocuklara yönelik taciz tecavüz olayları arttıkça insanlara güvenim kalmadı, korkularım sürekli artıyor, zaman zaman kendi kendime bir şey olmayacak çocuklarına zarar gelmeyecek desem de yine de korkuyorum.

Sürekli kızlarıma aynı şeyleri söylememden kızlarımın da psikolojileri bozuldu. Onlar da her şeyin farkındalar, sürekli “ortam kötü, ortam kötü” diyorum, kızlar artık “Anne tamam, kaç kez söyledin yeter artık” diyorlar.

Artık bu dünyada kimseye güvenim kalmadı, her gün bu olaylar çoğalarak artıyor. Buradan yetkililere seslenmek istiyorum; lütfen bu suçlar cezasız kalmasın, kadınlara özellikle çocuklara yönelik taciz tecavüz suçluları hapse girsin, çocuklarımıza zarar vermesin, biz anneler çocuklarımızı daha güvenli daha mutlu ortamlarda büyütelim. Diyeceklerim bu kadar.