Hayatının gerçekleriyle yüz yüze gelince nasıl yaşanır bilmeyen biz kadınlar, bazen ayağımız bir çalıya takıldığında tekmeyi vurmasını bilmediğimizden çalıyı elimizle tutmaya çalışıyoruz. Hayatın gerçekleri ile yüz yüze geliyoruz sonra da.
Ben bir tekstil işçisiyim. Birlikte çalıştığım işçi arkadaşlarımı anlatacağım size. Songül abla 45 yıl önce evlenmiş, 3 kızı var. Eşinde ayrılmış 20 yıl önce. Kızlarıyla tek başına kalmış. Hayatla karışmış. Evde incik boncuk yapıyor, kazak örüyormuş. Kızlarıyla birlikte zor yaşam koşullarını göğüslemeye çalışmış. Songül abla şu an tekstilde çalışıyor, ama kiralık işçi olarak. Kiralık işçi büroları ile anlaşıyor. Günlük 65 lira ödeniyor çalışması için, 50 lira Songül ablanın 15 lira büronun. Sigortası yok. Bir tek yemek ve servis karşılanıyor. Kiralık işçi kadınlar etrafımızda o kadar çoğalıyor ki... Bazen konuşuyoruz “Şartlarınız zor değil mi” diye. “İstediğimizde işe geliyoruz. İstemediğimizde gelmiyoruz. Bu bizim işimize geliyor” diyorlar.
Bir de Fatma ablamız var. Onunla konuştuğumda da “Amaaan, kocadan kurtulduk, dayak yok, azar yok, kiralık işçiymişiz. Bize vız gelir” deyip kahkaha atıyor. Bazen kiralık işçi olmak bir kocadan kurtulmaktan daha kolaymış.
Tekstil işçisi kadınların kocaman gözleri var hayata bakmak için. Bir ağır çalışma koşulları... 11 saat çalışma, sabahlama, mesai... Tüm tekstil işçisi kadınlar aynıdır. Bir meslek olmayınca en kolayından tekstil işçisi olunur, bizler isteyerek tekstil işçisi olmuyoruz. Zorunluluktan oluyoruz. Yaşamak, çocuklarımızı yaşatmak için, okutmak, iyi bir gelecek sağlamak için tekstilde çalışmak zorunlu oluyor biz kadınlara.