Merhaba Ekmek ve Gül okurları; 

Türkiye’de kadın olmanın zorluğunu hepiniz gibi bende yaşadım,yaşamaya devam ediyorum.

Özellikle pandemi döneminde bu zorluğu iliklerime kadar yaşıyorum. Pandemi öncesi düzenli bir işim vardı. İlk vaka açıklanmadan 20 gün önce doğum yaptım. Tekrar işimin başına geçmeyi beklerken,pandemi ile daha da kötüleşen ekonomi nedeniyle çalıştığım yer kapandı, bende işsiz kaldım. Asgari ücret ile geçinemezken verdikleri 1168 TL ile hayatımızı devam ettirmemizi bekliyorlar. Kadınları her zaman zayıf halka olarak gören erkek egemen iktidar,pandemi bahanesi ile önce kadınları işsiz,aşsız bıraktı.

ŞİDDETİN SONUNU BİZİM BİRLİĞİMİZ GETİRİR

Hepiniz gibi beni de üzen bir konu da kadına karşı şiddet!

Medyaya yansıyabilenler dışında, kim bilir daha nice kadın ne kadar zor koşullarda yaşıyor ve sesini bizlere duyuramıyor... Ağır yaşam koşulları altında ezilen kadınlar, yetmezmiş gibi birde hayatlarındaki erkekler tarafından şiddet görüyor, öldürülüyor. Öldürülen her kadın sonrası “bu son olsun” diyoruz ama maalesef son olmuyor. Yasalar uygulanmıyor. İstanbul Sözleşmesinin uygulanması birçok kadını yeniden hayata bağlayacak. “İstanbul Sözleşmesi aile yapısını bozar” diyen zihniyet yüzünden her gün onlarca kadın şiddete,tacize, tecavüze maruz kalıyor. Bizde sokaklarda rahatça dolaşmak,otobüste tek kaldığımızda korkmadan yolculuk yapmak, toplum içinde kahkaha atmak,geç saatlerde taciz korkusu yaşamadan gezmek, eşit şartlarda eşit ücret ile çalışmak istiyoruz. Biz kadınların isteyip de yapamayacağı hiçbir şey yok. Birlik olursak yer yerinden oynar.

Korkmuyoruz, susmuyoruz!

Şiddetin sonu gelecek başka yolu yok…

Asla yalnız yürüyemeyeceğiz!

Ekmek ve Gül okurlarını sevgi ile selamlıyorum.