Geçtiğimiz ay Kocaeli’de Ekmek ve Gül Kadın Dayanışma Derneğinin “Çalışan kadınların hakları” konulu etkinliğine katıldım. Benim gibi ondan fazla kadın işçinin katıldığı toplantıda bizler sorduk, avukat yanıtladı. Deneme süreci, fazla mesai, bölüm değişikliği, tazminat, maaş bordrosu... O kadar çok soru vardı ki!

Bir işçi arkadaşımız “Otomatik bireysel emeklilik sistemi nedir?” diye sordu. Ben bu sisteme katıldığım ilk ay cayma hakkımı kullanmıştım ama soruyu soran arkadaşımızın işvereni kendisine sistemden caymamasını söylemiş. Her ay maaşımızdan yüzde 3 kesinti yapılarak tasarruf edilecekmiş, aldığımız 1600 TL ile ayda 48 TL biriktiriliyor. O toplantıda aramızda maaş bordrosunu göremeyenler, yaz tatillerinde sigortası ödenmediği için genel sağlık sigortası kapsamına giren ve borçlananlar, bölümü kendisine sorulmadan değiştirilenler de vardı.

Toplantıya katıldığım günden beri düşünüyorum. Ezilen büzülen, hor görülen bir işçiyim ben. Bu ülkede emekçiler, üretenler neden hep eziliyor? Bizi ezenler bilmiyorlar mı üretmezsek, yaşayamazlar? Maaş bordromuzu istemek, işe giriş sözleşmemizi okumak, bölüm değişikliğini istiyorsak yapmak bunlar hakkımızken sanki hakkımızı aramak suçmuş gibi davranılması çok acı.

Bize işe girerken sözleşmeyi öyle bir imzalatıyorlar ki hiçbir maddeyi okuyamıyoruz. Sonra bir şey olduğunda “Sözleşmede böyle yazıyordu” deniliyor. Evet imzalıyoruz o sözleşmeleri çünkü bu ülkede iş bulmak, bulduğun işte tutunmak daha da zor. Kavgasız, aldatmasız kendin olmak, hakların için mücadele etmek yani...