Türkiye gündeminin yoğunluğu her gün başka bir şey tartışmamıza neden oluyor. Ama galiba değişmeyen tek şey geçinemediğimize dair süren tartışmamız. OSTİM’de çalışıyorum ve OSTİM’de çalışan çoğu işçi gibi ücretime ne kadar zam yapılacağını hâlâ bilmiyorum. Çoğu iş arkadaşım asgari ücrete gelen zam oranında bize zam yapılmayacağını düşünüyor. Üstelik zamlı maaş almamız gereken zamanlarda iş yerimiz maaşlarımızı bir veya iki ay geç yatırarak bizi daha zor duruma sokuyor. Zaten maaşlarımıza zam yapılsa da tüketmemiz gereken ürünlere gelen zamlar yüzünden ücretlerimiz eriyor. Zam haberi almaya korkar hale geldik.

Bu süreçte hayat pahalılığının belki de en somut biçimde fark edildiği alan konut kiralarındaki artış oldu. Hatırlarsak bu konu AKP’nin seçim vaatleri arasında da bulunuyordu. Ancak her seçim sonrası olduğu gibi verilen vaatlerin boşa düştüğüne bir kez daha şahit oluyoruz. Ben de kiracıyken oturduğum ev başkasına satılanlardanım. Bu sıralar yeni eve çıkmanın ne kadar imkânsız hale geldiğini deneyimliyorum. En temel ihtiyacımız olan barınmanın bu denli zor hale gelmesi yaşam kalitemizi gittikçe düşürüyor. İki ya da üç asgari ücretlinin çalıştığı evlerde bile geçim problemi yaşanıyor. İnsanlar artık tek başlarına geçinemedikleri için evleniyorlar, ev arkadaşı ilanları her gün artıyor.

Bu hengâme içerisinde kadınların aileden bağımsız, kendi ayaklarının üzerinden yaşam kurmaları imkânsız. Ailenin içine hapsolan kadınların günleri ise ev temizlemek, yemek yapmak ve ailede çalışanların ihtiyaçlarını karşılamakla geçiyor.

Bizler her gün başka bir dertle yüz yüze kalırken bazıları da bize yaşamı dar ederek konforlu bir hayat sürüyor. Daha insancıl koşullarda yaşamak için hayatımıza sahip çıkmamız gerekiyor. O halde bir araya gelmekten başka çaremiz yok.