Merhaba, ben kız kardeşiniz Büşra K.
Sevdim, 18 yaşımda kaçarak evlendim, kapanmaya zorlandım, eşim ve ailesinin baskısına maruz kaldım. Çocuğumu sırf evin işleri aksamasın diye düşürdüm.
1 buçuk yıl önce eşim beni tornavida ile öldürmeye kalktı ve daha sonra öldüm sanıp karakola gidip “Eşimi öldürdüm” diye teslim oldu. Tornavida ile defalarca öldürmeye çalışan kişi, mahkemede anahtarlık ile vurduğunu söyledi. Teslim olmasına rağmen 3 gün nezarette kalıp nöbetçi mahkemede serbest bırakıldı. Daha sonra ağır ceza mahkemesinde yargılanmasını beklerken dava asliyede görüldü, asliye ağır cezaya sevk etti. Ama doktor raporunda kırık çıkığım ve ameliyat olmadığım için hafif yaralama diye rapor çıkarınca mahkeme tekrar asliyeye döndü. Yaklaşık 1 hafta hastanede yattım, evde 1 buçuk ay yattım, fakat yaralama mahkeme tutanaklarına “basit yaralama” diye geçti. Öldürülmeye teşebbüs edene adalet sağlanmıyor ve her mahkemede psikolojik olarak çöküntüde hissediyorum kendimi.

İlk duruşmamız yapıldı. Boşanma davası açarken onu aldattığımı, “Sen nasıl erkeksin, şerefsiz” diye şeyler söylediğimi iddia etti; bana vurduğunu gerisini hatırlamadığını söyledi. Tüm bu söylenenlerin yalan olduğu apaçık ortadayken, onun şiddetinden baskısından boşanmak istediğim çok ortada. Ben bu hikayeleri artık erkeklerin klasikleşmiş hikayelerine eş değer tutuyorum. Hangi kadın boşanmak istese hangi kadın şiddete uğrasa öldürülmeye çalışılsa hatta kocası tarafından öldürülse aynı yalanları duymaya alıştık. “Aldatıldım” kelimesi kurtarıcı bir kelime sanki, yaptığı gerçeklerin üstünü örtecek kadar masumiyet kazanıyor ki 1 buçuk yıldır ne boşanabildim ne de ceza verildi. Hayata karşı kaygılarım artarken en ufak ses tonunun yükselmesi, el şakası bile bir şiddetmiş gibi yansıyor.

TEK İSTEDİĞİM ADALET

Bizlere bunu yaşatanlar bir sürü; biliyorum ki bunları yaşayan tek kadın ben değilim. Hal böyleyken son da olmayacağım. Benim gibi binlerce kadın var ve sessiz sedasız yaşamaya mahkum bırakılıyorlar. Yalnız değilsiniz, ben de içinizden biriyim ve yalnız olmamak için elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Öldürülmek, şiddete maruz kalmak bizlere biçilmiş bir kader değil, kimsenin malı da eşyası da değiliz. Severek evlendiğimiz insanlar sevdiğimiz insan olmadığını anlıyoruz. Biz bu şiddete, kadın cinayetlerine, tecavüze dur demezsek kimse demez. Bizlere yaratılan bu karanlığı biz aydınlatacağız. Şimdilik tek istediğim onun cezasını çekmesi, adaletin yerini bulması ve davamın ağır cezada görülmesi. Ben sadece fiziki değil, ruhsal şiddete maruz kaldım. Olayı aklımdan çıkaramadığım için travma yaşadım, adaletin peşinden koşuyorum. Bana yapılanlarla kadınların güçsüz görünmesini istemiyorum. Benim gibi mağdur olanların ve benim yaşadıklarımın zerresini dahi bir kadının görmesini istemiyorum. Adalete inanmak istiyorum. Gerçek adaletin yerini bulması için de davamın peşini bırakmayacağım. Korkarak yaşamak yerine özgürce yaşamak hepimizin hakkı. Sırf bu yüzden bile bu kadar adaletsizliğin içinde, yaşama hakkımız için kol kola girmek bizim umudumuzu yeşertecek, kendimiz için mücadele etmiş olacağız kız kardeşler.

Büşra K, 17 yaşındayken işyerinde tanıştığı erkek arkadaşıyla, 2 buçuk yıl sonra kaçarak evlendi. Sonrası, bu ülkedeki sayısız kadın yaşamıyla ortaklaşan bir hikâye… Önce baskı, ardından psikolojik, sonra fiziksel şiddet ve nihayetinde öldürmeye kastedecek kadar gözü dönen bir eş... Büşra hikayesini Ekmek ve Gül’e ‘Bizler yaşamak zorundayız’ diyerek anlatmıştı.