Umut tacirleri çekin artık ellerinizi üzerimizden. Güneşi gösterip karanlığa mahkûm etmenizden yorulduk. Kirli siyasetinize alet etmeyin umutlarımızı. Bizler bir türlü anlayamadığınız kader mahkumu kadınlarız. Oynamayın artık umutlarımızla. Oynamayın artık çocuğunu cezaevinde doğuracak olan annenin hayalleriyle. Oynamayın 4 yaşında elini semaya kaldırıp “Allah’ım sen bizi sevmiyor musun?” diyen adı Özgür ama özgürlüğünü hiç bilmeyen yosun gözlü Özgür’ün hayalleriyle. Bizler çocuklarımızın kokusuna doymayan neyi sevip neyi sevmediğini bilmeyen, hiç çocuğunun elini tutup okula götüremeyen ilk kalp ağrısında yanında olmayan anneleriz. Bizler razı olduğumuzdan fazlasını çeken sofrada aş, yaslanacak omuz, eşe namus, beyaz gelinliğin üzerine kocasına kurban olsun diye takılan kırmızı kurdeleyiz. Bizler başları omuzlara ağır gelen güçlü kadınlarız. Yangınımıza odun atıp durmayın. Ya bırakın cezamızı çekelim ya da mum ışığını biz güneşmiş gibi göstermekten vazgeçin. Yıllardır pakettir, torba yasasıdır, bizim gibi süzgece çevirdiğiniz ‘sicili temiz ağır mahkum’ olarak adlandırdığım küçük çocukları oyuncakla oynamak yerine hukukçulara çevirdiniz. Şimdi soruyorum sizlere, hangi yangına odun attınız. Hangi kirli aynanın yüzüsünüz. Sizi vicdanınızla baş başa bırakıyorum. Tüm kader mahkumu arkadaşlarım dibe vurduk diye üzülmeyin. Dipte hayır da umut da Rabb’im’den. Hepimizi Allah kurtarsın.