Muratpaşa Belediyesi Kültür Salonunda izlediğim "Nereye Gitti Bütün Çiçekler" adlı tiyatro çok güzel bir konuyu işlemiş. Savaştan kaçan, evlerini terk etmek zorunda bırakılan, yerlerinden yurtlarından edilen kadın ve çocuklar mülteci kampında çok kötü koşullarda yaşamak zorunda bırakılıyorlar. Bu oyun da bu sorunu yaptıkları oyunla ele alıyor. Savaş bölgesindeki mülteci kampına devlet tarafından iki kadın doktor görevlendiriliyor. Biri psikolog diğeri uzman travmatolog olan doktorlar, kadınlarla kampta buluştuklarında Amerikalı psikolog kamp koşullarına ayak uyduramıyor. Titiz ve takıntılı doktorumuz hemen oradan ayrılmanın yollarını arıyor. Diğer doktor ise önceki kamplardan alışık ve gazeteci tarafını öne çıkararak kadınlarla daha yakın ilişki kuruyor ve kamp koşulları onu çok da etkilemiyor. Kamptaki kadınların hepsi evlerinden uzak, çocuklarını ve yakınlarını kaybetmenin acısıyla psikolojik sorunlar yaşıyorlar. Bazıları ileri derecede rahatsız, bez bebekleri kendi çocukları zannediyor. Bazıları tecavüze uğradıkları anları hatırlatıyor. Tedavi seansları sabah ve akşam iki saat yapılıyor. Önceleri kamptaki kadınlar bu doktorları kabullenemiyorlar. “Siz nereden bileceksiniz bizim ne yaşadığınızı ve neden burada olmak zorunda olduğumuzu” diye hep karşı çıkıyorlar. Aylar sonra Amerikalı doktor kamptaki kadınları psikolojik olarak sorgulamayı bırakıp onlardan biri oluyor. Hayatı ve kötü koşulları paylaşıyor. Yaşamı yaşanır hale getiriyorlar. Amerikalı titiz ve takıntılı doktor ile kadınlar savaşın izlerini biraz olsun silmek için eğlenceler düzenliyor, şarap yapıp sarhoş olup kimi ağlayarak, kimi gülerek yaşamaya devam ederlerken oyun birden bitiyor. Alkış kıyamet derken hepimizi kendimize getiriyorlar. Savaşın kadınlara neler yaşattığını, nasıl etkilediğini sergiliyorlar adeta.