Ayten Kaya Görgün’ü yakın zamanda yayımlanan “Kimseye Söylemedim” kitabı ile tanıdım. Kitabın ilk öyküsünü bitirip soluklandığımda Aziz Nesin imgelemimde canlandı. Öykü, gömütlerin bulunduğu bir mekân tasviriyle başlıyordu. Hesaplaşma duygusunu eşinin gömütünün üzerine sidik bırakma yoluyla atan bir kadın giriveriyordu birden hikâyeye. Böyle şeytanca bir işi Aziz Nesin muzırlığı ile öyküleyene olan merakım yazarın çocukluğuna sürükledi beni. Çocukluğunu Mamak’ta geçiren yazar, kahveci amcasının hesabı ödemeyen öğrencilerden rehin aldığı kitaplardan Aziz Nesin’in “Damda Deli Var” öyküsü ile başlamış okumaya. Bütün karalamalarını, çocukluk yareni olan çerçeveli bir fotoğrafa okumuş. Oduncu gömleği ve kır saçıyla odayı muzır tebessümü ile dolduran Aziz Nesin fotoğrafına... Mamak’ta kilim dokuyan, tandır fırınlayan, mavi desenli fincan yıkayan elleri işlemesine Aziz Nesin ilham olmuş yazarın.

BİRBİRİNE GİZLERİNİ SUNAN KADINLAR

Verdiğim soluk arası bitince devam ettim öyküleri okumaya... İkinci, üçüncü öykü derken kadınca attığımız çığlıkların içinden geçtim her öyküde... “Feodal aşk”ları, insan dişisine öğretilmiş (kültürel) davranışları, yaşamının “mikropatronu”olan ev efendisinin tek işçisi olmayı reddeden, birbirlerine “giz”lerini sunan kadınların öykülerine konuk oldum. Öykülerin içinde rastladığım yoğun şiirsel yakıştırmalar da pastoral sevinçler yaşatıyor insana. Kulak verelim: “Sanki biri eline fırçayı alıp, o koca parlak mavinin üstüne gelişigüzel bulutlar yapıvermişti. “Bu manzara ahraza bile şarkı söylettirir.” Bizleri acıtan ve büyüten anıların içine yoksulluğun rengi kaçık kıyafetlerini, burunları camlarda çocukları, elleri hamurda iken aşkı bekleyen kadınları sığdırıyor Ayten Kaya Görgün... Kadınların vaveylâları “gün ışığına çıkmamış küfürler” ile savruluyor. Yazar, kimseye söyleyemediğimiz gizlerimizi bohçalayıp, öykülerimizin içinde konumlandırıyor.