Yeni eğitim dönemi başladı. Tuzla Aydınlı Mahallesi Osmangazi İlkokulu önünde çocuklarını bekleyen veliler yeni dönemin ilk zili ile birlikte okul heyecanının yerini artık çocukları için gelecek kaygısının aldığını belirttiler. İşte velilerin anlattıkları…

Neye dokunsak ateş pahası!

“Okullar başlamadan hangi defter, kalem daha ucuz ise onu bulmak için bir milyonculardan marketlere her yeri gezdik. Bir elimde çocuğu tutuyorum, diğer elimle malzeme seçiyorum. Neye dokunsak ateş pahası. Çocuk okula yeni başlayacak diye heyecanlı oluruz sanıyorduk. Ama o heyecanın yerini elde para olmayınca korku alıyor. Bir şekilde aldık ihtiyaçlarını ama bundan sonrasını nasıl çözeriz, bilmiyoruz. Eşim alıyor 35 bin lira. Ben çocuğa bakmak zorundayım. Rahatsızlığımdan dolayı çocuğuma bakmak dışında gidip bir yerde çalışma şansım da yok. Bir şeye daha zam gelirse neyden kısıp, alırız? İnanın, bilmiyorum.”

‘Devlet, hangisini yetişsin?’ sorusu üzerine!

“Çocuğumun sınıfındaki veliler ile okulun ilk günü tartıştık. Kimi komşum, kimi parkta denk gelince çocuklarımızı oynatırken tanıştığımız insanlar. Hepimizin ekonomik durumu da ortada. Ben çocuk okula başlarken 'bağış' adı altında zorunlu istedikleri kayıt parasını veremedim. 'Bağış' diyorlar ama veremeyeceğimi ikna edene kadar çocuğumun yanında annesinin başını öne eğiyorlar. Madem 'zorunlu değil' diyorlar, o zaman niye bizi bu hale düşürüyorlar? Velilerden veren de oldu. Ama 'niye veriyorsunuz?' dediğimde 'çocuklarımız temiz bir yerde okusun, okulda güvenli olsun diye verdik' diyorlar. Sanki özel okula yazdırdık çocukları. Devletin okulunda çocuğumuzun başına ne gelecek, acaba enfeksiyon kapıp hasta olacak mı diye her gün niye düşünmek zorundayız? 'Devlet, hangisine yetişsin?' diyor velilerden birkaçı. Ben de diyorum 'Hangi yaramıza merhem oluyor ki gelip 'çocuklarımızın geleceğini düşünmesin diyebilelim?' Her şey bizim sırtımızda zaten.”

Tost parası için bile çalışmam lazım

“Salı günleri bizim buranın pazarı var. Yaz bitince fiyatlar da 2 katına çıktı şimdiden. Çocuğun beslenmesine koymak için ayrıca bir bütçeye ihtiyaç var. Arada canı çekiyor, tost yemek isteyecek. Bir tost 100 lira. Çocuk bu, her gün ekmek arası yemez. İstediği de bir tost ama onu bile almak için zorlanıyoruz. Benim gündelik gittiğim işler çocuğun okulu yarım gün olunca çok bir şeyi de karşılayamıyor ama anneyim ben. Çocuğumun tost parası için bile çalışmaktan başka çarem yok.”

Fotoğraf: Ekmek ve Gül