Merhaba ben binlerce kadından sadece bir tanesiyim. Şu an ayakları üstünde duran, güçlü bir kadın olarak yazıyorum. Türkiye’de kadın olmak çok zor. Üstelik bir de boşanmış, genç bir kadınsanız. Bugünlere çocuklarımın sevgisi, ailemin desteğiyle, mücadelemle geldim. Vazgeçmedim, pes etmedim.

Şiddet bir kadın için en ağır, en zor durum. Ben de şiddeti yaşayanlardan biriyim. Fiziksel olmasa da psikolojik şiddete maruz kaldım. Şiddet ne biçimiyle olursa olsun insanın içindeki yaralar hiç düzelmiyor. Asla iyileşmeyen bir yara olarak kalıyor.

Sadık ve çok seven bir eş oldum. Çocuklarıma ise sevgi dolu bir anne. Çalıştığımda bile eve katkım yeri geldi fazlası oldu. Boşandıktan sonra da şiddet, baskı devam etti. Bir yıl aynı şehirdeydik, benim için zor geçen koca bir 365 gün oldu. Geceleri dua ederdim sabah olmasın, gelmesin diye evime. Artık çocuklarım bile istemiyordu. Ayrıldığımda o kadar iş aradım ki bulduğum işlere bile girmeyeyim diye engel oldu. Parasıyla ezmeye çalışıyordu.

Başka bir şehre taşınıp başka bir hayata başladım çocuklarımla. Aynı şehirde kalsaydım çocuklarımı da mutsuz bir hayata sürüklemiş olacaktım. Sıfırdan başladım çocuklarımla hayata. Halk eğitimde sınavlara girdim. Bir yıl içinde dört diploma aldım ve öğretmen oldum. Ben aileden yana şanslıydım. Boşanma kararımdan taşınma kararıma kadar hep yanımda oldular. Hani öyle çok parası olan zengin bir ailem de yok. Babam işçi emeklisi, annem de ev hanımı. Kardeşlerim, onların eşleri... Çok güzel bir aile olduk. Ellerinde avuçlarında ne varsa koydular ortaya, gözleri yaşlı gönderdiler belki beni ama içleri rahat olacaktı. Çünkü ben ve çocuklarım gittiğimiz yerde mutlu ve huzurlu olacaktık.

Bir kadın olarak buradan ailelere seslenmek istiyorum. Kızlarınız evli de olsa boşanmış da olsa sahip çıkın, arkasında olduğunuzu, sevginizi gösterin. Korkmasınlar yaşadıkları sorunları paylaşmaktan. Başına bir şey geldiğinde kardeşlerine koşabilsin kadın korkmadan. “Gelinlikle çıktın, kefenle dönersin” demeyin. Kızlarınıza bu sözü söylerseniz o kefeni siz giydirirsiniz en başta. Benim kızım 17, oğlum 9 yaşında. Üç yıl oldu boşanalı. Çocuklarım da ben de çok huzurluyuz.

Kızıma hep “Ayaklarının üzerinde dur. Sevmek güzeldir. Sev ama boyun eğme. Kendini ezdirme” diyorum. Evlenince kızıma evimin anahtarını vereceğim. Kapımın her zaman kendisine açık olduğunu bilmesi için. Oğlumu vicdanlı bir erkek olarak yetiştirmeye çalışıyorum. Bir çiçeği, bir hayvanı, insanı ve en çok da kadını nasıl sevmesi gerektiğini anlatıyorum ona.

Kadınlarımız aslında o kadar güçlü ve yürekliler ki bizlere fırsat verilse tüm dünyayı değiştirir, güzelleştiririz.