Sınava hazırlık öğrencilerine ders anlattığım özel bir eğitim kurumunda bu sene yaz ortasından itibaren ilkokul öğrencilerinin velilerinin önümüzdeki sene için çocuklarının eksikleri olduğunu düşünerek takviye derslerine yönelmesi dikkatimizi çekiyor. Yaz tatiliyle birlikte ilkokul öğrencileri geçtiğimiz 1 buçuk yılın eksiklerini tamamlamaları için velileri tarafından bütçelerinin el verdiği özel kurumlara gönderilmeye başlandı. Ağustos ayının ilk günlerinden itibaren işte bu kaygılarla benim de çalıştığım kuruma gönderilen biri ikinci sınıfa, ikisi üçüncü sınıfa başlayacak olan üç birbirinden akıllı ve heyecanlı öğrencim oldu.

‘ALFABEYİ BİLMİYORUM ÖĞRETMENİM!’

İkinci sınıfa başlayacak olan öğrencim Ersen’i annesi okuma yazmayı öğrenemediğini söyleyerek kursa yazdırdı. 1 sene boyunca uzaktan eğitim alan Ersen, teknik sorunlar nedeniyle de sınıfının hızına yetişememiş. 2. sınıfta zorlanmaması için bu küçücük yaşında haftada üç gün özel derse gelmek zorunda. İlk gün alfabede hangi harfleri bildiğini sorduğum için sıranın üzerine kapanarak “Ben alfabeyi bilmiyorum öğretmenim” diye içli içli ağlayan bir çocuğun korkusu, sınıfından geri kaldığı için yaşadığı stres, geride bıraktığı 1 yılda yaşadıklarının da bir özeti. Derslere başladığımızdan bu yana oldukça ilerledi ancak annesi “Okullar yeniden kapanırsa ne yaparız” diye düşünüyor ve bir yandan da açıkça okulda alamadığı eğitimi dışarıdan derslerle tamamlamanın kendisi açısından ne kadar maliyetli olduğunu da vurguluyor.

İKİ YILLIK EĞİTİMİN BİR BUÇUK YILI UZAKTAN

3. sınıfa bu yıl başlayacak olan ve 2 yıllık eğitim hayatının 1 buçuk yılını uzaktan idare etmeye çalışmış olan Sena’yı kursa yazdırmaya anneannesi ve teyzesi getirdiler. Anneanne ilk görüşmemizde, torununun temel eğitimden mahrum kaldığını ve aslında yalnızca yaz tatili için Aliağa’da olduğunu, annesinin ise yeni doğum yaptığını ve evlerinin de Kemalpaşa’da olduğunu aktardı. Endişesi bakışlarından da hissediliyordu.

Sena’nın annesiyle daha sonra telefonda görüştüğümde durumun vahameti daha çok ortaya çıktı. Gittiği okulda öğretmenleri doğum iznine ayrıldığı için 1 senede sekiz sözleşmeli öğretmenle karşılaşmış Sena, tam biriyle iletişim kurmaya, öğretme metodunu kavramaya çalışırken bir başka öğretmenle yeniden başlamak zorunda kalmış. “Hocam zor bir süreç oldu kızım için. Bir de üzerine pandemi ile açıldı kapandı, uzaktan yüz yüze diyerek çocukların dengelerini iyice bozdular” sözleriyle tepkisini dile getiriyor annesi.

Üçüncü sınıfa geçen bir başka öğrencim Sinan ise görüşmeye geldiklerinde yüzünü kaldırıp gözlerimin içine bile bakmak istemiyordu. Hemen hemen tüm çocuklarda gözlemlenen tavır “Bizi buraya neden getiriyorsunuz?” şeklinde. Sinan da pandemi boyunca online dersleri takip etmekte zorlanan milyonlarca öğrenciden biri. Annesi çareyi özel ders aldırmakta bulmuş. Ancak Sinan’ın iç sesi tatilde günde iki saat ders çalışmak istemediğini söylüyor. O da oyun oynamak, bolca dinlenmek ve belki de hiçbir şey yapmamak istiyor. Ama annesinin endişesi de oldukça haklı. Sinan’ın annesi de diğer tüm veliler gibi çocukları bir sene daha bilgisayar başında kavga dövüş tutamayacağı görüşünde.

Üç güzel çocuğun hikayesi diğer arkadaşları gibi ailelerinin zoruyla gönderildikleri kurs koridorlarında kesişiyor. Üç çocuk da yaz tatillerinde ders çalışmak istemiyor. Velilerin de hikayesi aynı koridorlarda aynı kaygılarda birleşiyor: “Bu eğitimle bu çocuklar başarılı olamayacaklar.”

Her velinin talebi okulların bir an evvel açılması ancak tedbirlerin de alınması. Kurslara ödenen tonlarca para çocukları eşit eğitim hakkından uzaklaştırdığı gibi aileleri de ciddi yükün altına sokuyor. Bu yüzden bu dönem en önemli talebimiz “Önlemler alınsın, okulların açık kalması sağlansın!”

Görsel: Freepik