Ben kendi işimi yaptığım ve yeni bir eve taşındığım dönemde Neslihan’la tanıştım. Aslında yürüyüşlere fazla giden biri değilim ama beni bir yürüyüşte gören komşum yeni taşındığım binadakilere ‘terörist’ olduğumu söylemiş. O dönem mağazam vardı, mağazadaki eşyaları bir akşam eve taşıdım. Bunu gören komşular da “Akşam akşam silah taşıyor odaya” diye korkmuş. Neslihan da korkanlardan biriydi. Beni gördüğünde ürküyordu. Bir gün kapıyı açık bıraktım, Neslihan kafasını uzattı, “O odada ne var” dedi, “Korkma” dedim. Biraz tebessüm etti, sonra laf lafı açtı. Şimdi iyi bir dostluğumuz var. Ben de Neslihan’ın yaşadıklarını paylaşmak istiyorum sizlerle.

‘KOCAMIN EVLENDİĞİNDEN HABERİM BİLE OLMADI’

Neslihan, 15 yıllık imam nikahlı evliliği boyunca eşinin ve ailesinin hem fiziksel hem ekonomik şiddetine maruz kalmış. Bir yıllık evliyken eşi askere gitmiş. Neslihan; bir buçuk yıl kaynanası, eltisi ve kaynıyla kalmış. “Eşim beni çok seviyordu ama borçlarımız yüzünden geçinemiyorduk. Birileri aklına girmiş, yurtdışına gitmek istedi, kalsaydı zaten hapse girerdi” diyor. “Bir sene gideceğim, borçlar bitince geleceğim” demiş kocası. Ailesi de gitmesini istemiş. “Ben hamileydim üzüldüm ama kabul ettim” diyor Neslihan ve o süreci şöyle anlatıyor: “Bir sene dedi ama gelmedi. Doğum yaptım, oğlum oldu. Oğlum emeklemeye başladığı zaman geri döndü. Eşim bana düşkündü aslında, benimle ilgilenmek istiyordu ama eltim kabullenemiyordu. Eltim eşimin gideceği gün kavga çıkardı, eşim beni dövüp sonra Fransa’ya gitti. Çocuklar rahat etsin diye para gönderiyordu ama eşimin ailesi parayı bana gıdım gıdım veriyordu.”

Eşi yurtdışından ikinci sefer geldiğinde Neslihan ikinci çocuğuna hamile kalmış. Kızı olmuş, ama eşi kızının doğumunu da görmemiş. Bu sırada eşi de çifte vatandaş olmak için Fransa’da evlenmiş. Ailesi “Evlen” demiş. “Ama benim haberim bile olmadı” diyor Neslihan, “Resmi nikahımız yoktu. Orda evlenip vatandaş olmuş. Ben de gelecek diye bekliyordum.”

AİLEM ‘KEFENLE ÇIKARSIN’ DEDİ

Görümceleriyle de kaynanasıyla da arası hiç iyi olmamış. “Beni elbirliğiyle yalnızlaştırıp evimi bırakıp gitmemi istediler. Ailemse yaşadıklarımı bildiği halde ‘o evden kefeninle çıkarsın’ dedi. Eşimin ikinci evliliğini bildikleri halde ‘adam geldiği zaman ilgili alakalı ol, erkektir kim evlenmiyor ki’ dediler. Kimse benim ne düşündüğümle, ne hissettiğimle ilgilenmiyordu” diye anlatıyor durumu Neslihan ve bu onu çaresizliğe itmiş.
Eşi geldiğinde de onunla ve çocuklarıyla ilgilenmemiş, kendisine düşmanı gibi davranıp ağır laflar söylemiş: “Benim paramı yiyorsun hakkımı helal etmem.”

Neslihan özetle böyle bir hayat yaşamış. Kendi duygularından, hayatından, umutlarından çoktan vazgeçmiş; sağlığı da bozulmuş. “Çocuklarım için katlanıyorum” diyor. Çocuklar da babalarından sevgi ve ilgi göremediklerinden mutsuz ve huzursuz. Oğlu bütün öfkesini annesine yansıtıyor. Babasının gözüne girmek ve yanına gitmek istediği için Neslihan’a ve kız kardeşine şiddet uyguluyor.

Neslihan’ın artık “böyle olmaz” demesi gerekiyordu. Daha çok yan yana geldik, okuma yazma öğrenmesine yardımcı oldum. Daha özgüvenli hareket etmeye başladı. Ama eşinin ailesi bu durumu nasıl anlattıysa, kocası geldiğinde Neslihan’ı dövmeye, ekonomik olarak kısıtlamaya başladı. Neslihan’daki değişim onu daha da hırçınlaştırmıştı. Onun kendine mahkum kalmasını istiyordu.

Neslihan artık eşinden ayrılmayı düşünüyor. “Boşandığımda ailemin yanına gitmeyeceğim, zaten onlar da beni istemiyor. Her şeye çocuklarım için katlandım. Eşimin çalıştığı parayla ev aldığını biliyorum. Ben çocuklarımın bu haklardan yararlanmasını istiyorum” diyor.

Neslihan kendi yaşamı için aslında büyük bir adım attı. Bu adımda da yürüyeceği yolda da birlikte olacağız Neslihan’la belki eskisinden de fazla...