Yer Sincan Fatih’te bir küçük gecekondu mahallesi; halk arasında 103 evler denen bu mahallenin resmi adı Ulubatlı Hasan Mahallesi. Yoksulluğun, işsizliğin kol gezdiği bir mahalle burası. Yıllardır doğu illerinin köylerinden göç alan, büyük şehre, bir umut iş bulmak için gelen, fakat umduğunu bulamayan insanların mahallesi burası. Belediye yardımları, market önlerine akşamları atılan çürük sebze ve meyvelerle hayatlarını devam ettirmeye çalışan kadınların mahallesi. Seçim sonuçlarıyla Ankara’da belediyenin el değiştirmesinden sonra “Abla, bizim yardımları, kömürü, ekmeği keseceklermiş, doğru mu” diye gözleri korkuyla bakan kadınların mahallesi. Seçim sonuçlarının ardından mahalleye haber yapmaya gittiğimiz, ama kendimizi “İnsanlara nasıl yardımcı olabiliriz? Giyisi, yemek, para bir şeyler bulabilir miyiz” diye düşünürken bulduğumuz yer burası.

‘BELEDİYE EL DEĞİŞTİRDİ, YA YARDIMLARI KESERSE’ KORKUSU

Burada tanıştığımız Feride ve Gülnihal iki kız kardeş, biyolojik olarak değil tabii. Dayanışma bakımından bir kardeşlik bu, kader kardeşliği. Evlere temizliğe giden, birisi iş bulursa diğeriyle birlikte giden ve aldıkları parayı paylaşan, akşamları birlikte market önünde kalan sebze ve meyveleri toplayan, hiç ayrılmayan bu iki kız kardeşle İstanbul seçimlerini konuşarak başlıyoruz sohbetimize.
Feride gülerek, “Herkes bir anda CHP’li oldu burada. İmamoğlu’na da çok üzülüyorum, elinden oyuncağını almışlar gibi sanki, öyle üzgün geziyor televizyonlarda” diye anlatmaya başladığı konuşmasında bir süre sonra kulağına gelen bir dedikodu üzerinden korkusunu paylaşıyor bizimle: “Ama benim derdim başka. Bir dedikodu dolanıyor. Diyorlar ki, ‘Belediye el değiştirdi, bizim gıda, ekmek, kömür yardımını kesecekmiş. Yapabilirler mi abla? Keserlerse ne yer, ne içeriz?”

OĞLUM BİRAZ ŞIMARDI DİYE ‘BİR DAHA GELME’ DEDİ

İş bulmanın çok zor olduğunu, kocasının kahvede günlüğü 25 liraya iş bulduğunu söyleyen Feride şöyle devam ediyor: “10 lira sigara,10 lira yol parası, 5 lirayla eve dönüyor. Arada ben de temizliğe gidiyorum ama yetmiyor. Ne yapacağız bilmiyorum. Geçenlerde bir eve temizliğe gittim, yanımda küçük oğlumu da götürdüm, biraz şımardı tabii çocuk. Evin hanımı ‘Çocuk çok şımarık, bir daha gelme’ dedi. Çocuğu bırakacak kimse yok, ne yapalım?”

‘HER ŞEY BENİM ÜZERİMDE’

Gülnihal de çocuklardan dertli. O da Feride’yle aynı kaderi paylaşıyor. Kocası 1 yıldır işsiz, her gün kahveye gidiyor ve çocuklara bakmıyor. Gülnihal, “Her şey benim üstümde. Geçenlerde benim küçük oğlan mahallede kendinden büyüklerle kavga etmiş, gençler evi taşladı, eşimi dövdü. Araya gireyim derken, ben de dayak yedim. Kendimizi koruyamıyoruz, çocukları da çete gibi buranın. Bir yere gidiyoruz, aklımız hep çocuklarda” diye anlatıyor.

ÜRETİME DAHİL OLMANIN ÖNÜNDEKİ ENGEL ÇOCUK BAKIMI

Sohbetimizin devamında kreş olsa nasıl olur diye konuşuyoruz. Kreş olması, kadınların çocukları güvenebilecekleri bir yere bırakabilmeleri bir çok engeli kaldırıyor çünkü. Feride de Gülnihal de çalışabilmenin önündeki en büyük engelin çocuk bakımı olduğunu düşünüyor.
Ankara’da yeni bir belediye başkanı var, kenti halkçı belediyecilikle yöneteceğini söylüyor. Aradan bir ay geçti fakat hâlâ kadınların sorunlarına dair harekete geçilmedi. Mahallelerde konuştuğumuz kadınların çoğunun sorunu çocuk bakımı. Ücretsiz ve güvenilir kreşler ve etüt merkezleri, çocuk bakımı konusunda kadınların sorunlarının büyük bir kısmını çözeceğe benziyor.