Ben Leyla Taştan, 32 yaşındayım. Evliyim ve iki çocuk annesiyim. 20 yıldır tekstil işçisiyim. Evim yok, kirada yaşıyoruz. Kiramız piyasaya göre düşük kaldığı için ev sahibim kapıyı gösteriyor. Eşimle birlikte çalışmamıza rağmen geçinmekte zorlanıyoruz.

Oğlum bu sene 1.sınıfa başladı, dolayısıyla işi bırakmak zorunda kaldım. Masraflar üst üste geliyor... Bu koşullarda bırakın yaşamayı nefes bile alamıyoruz. Devlet okuluna başlayan oğlumun okulu tarafından istenenleri karşılamaya gücümüz yetmiyor. Ayrıca beslenme listesinde belirtilen besinlerin çoğunu alamıyoruz.

İSTEKLER BİTMİYOR

Oğlumu okula kaydetmek için gittiğimde A4 kağıdı getirmediğim için okul müdürü tarafından kayıt yapılmamakla tehdit edildim. Okul müdürünün öğretmenler aracılığıyla ilettiği istekler bitmiyor. Durumum olsa zaten özel okula gönderirim. Ben bu devletin vatandaşı, yurttaşı değil miyim? Vergimi veriyorum ama bu vergiler yetkililer refah içinde yaşasınlar diye değil, bizi yaşatsınlar diye ödeniyor.

Okulda en azından bir öğün ücretsiz yemeği bizim çocuklarımız hak etmiyor mu? "Okul kantininde aylık verecekleri yemek parası 400 TL" diyorlar ama bir tek bu masrafla bitmiyor ki... Kırtasiye fiyatları yüzünden çocuğumun birçok kırtasiye ihtiyacını alamadık. Masrafların altından kalkamadığımız için evde huzurumuz kalmıyor. Bu huzursuz ortamda nasıl sağlıklı bir nesil yetişecek!?

Fotoğraf: Unsplash