Pandemiden sonra İMES içinde yemek fabrikasında işe girdim. Dudullu OSB’de bulunan fabrikaların büyük çoğunluğuna sanayi sitelerinin günlük öğlen, akşam yemek ihtiyacını karşılayan bir işyeri. Asgari ücretle işe başladık. Yemek dağıtan araç şoförleriyle birlikte 100’e yakın işçiyle birlikte çalıştık. Oturarak ve ayakta olmak üzere saatlerce yemek malzemesi hazırlıyoruz. Yemek fabrikalarında genellikle kadın işçi alınır, el becerimizin olması sebebiyle. Tabii ki erkek usta işçiler de epey var. Yoğun emek harcamamıza rağmen karşılığında ücret artışı, primi, ikramiyesi olmayan bir iş. Sadece fazla mesai olduğunda ücretimizde çok az bir artış oluyor. İş güvencemiz yok. İşçi sağlığı ve iş güvenliği yok. Aşırı riskli bir işyeri olmasa da el parmak, el avuç içi kesikleri, kızgın yağda el yanıkları, sürekli yemek kokusu ve buhardan koku duyusunda kayıplar yaşıyoruz. Öyle ki yemekten tiksinir hale geldik.

İşten geç çıkma durumlarında duraklarda taciz ve sarkıntılıkların hedefi oluyoruz. İşyerimizde Özbek kadın işçi arkadaşlarımız var. Onlara ayrıca insan onuruna yakışmayan muameleler yapılıyor. Taciz etmek, hakaret etmek bir hakmış gibi bir anlayışla yaklaşılıyor onlara. SGK primlerinin yatırıldığından emin değiller. Biz bile ücretimiz ne kadar, vergi kesintisi ne kadar oluyor, sigortamız tam gün yatıyor mu bilmiyoruz.

Binanın aynalı camları, modern görünümünün arkasında sömürü gizli. Çay molası 10 dakika, yemek molası da 10 dakika, tuvalet 5 dakika. Bu molalarda cam kenarında ancak bir sigara içebiliyorsun.

6 ayda bir zam dönemlerinde hiçbir veri göz önüne alınmayarak 100-200 lira bir zam yapılıyor. 3 yıldır çalışıyorum. Ücretime ancak 750-1000 lira arasında bir zam yapıldı. Bize sürekli “Maliyetler arttı, zor durumdayız, zor götürüyoruz” diyorlar ki zam istemeyelim.

Biz sendikalı değiliz. Tüm bunlar bunun için oluyor. Konuşuyoruz, sendikalı olalım, patronlardan zam isteyelim, diyoruz. Cesaretimiz var ama henüz bunu hayata geçiremedik. Bunu mutlaka başaracağız.

Görsel: Freepik