Kime dokunsak “her şey çok kötü” diye başlıyor konuşmaya, devamı da şöyle geliyor; “Seçimden sonra daha kötü olacak...” Seçimden sonra ne olacağını sorduğumuzda ise “Herkes seçimi kazanmak istiyor. O yüzden sorunları erteliyorlar. Sorunları ufak tefek gibi gösterip seçimi öyle böyle kazanmayı hedefliyorlar” cevabını alıyoruz. Ama kadınların sorunları çok derin ve acil çözüm gerekiyor.

8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü yaklaşırken biz de mahallemizde kadınlarla daha fazla buluşmalar gerçekleştiriyoruz, hem sorunlarımızı gündeme nasıl taşıyacağımızı konuşuyoruz hem de birlikte çözümler bulmaya ve ortaklaştığımız talepler için birlikte ses çıkarmaya çalışıyoruz. Bu buluşmalardan bazı notlar aktaracağım size...

HER YERDE AYNI SORUNLAR

Yüzbinlerce işçinin çalıştığı Tuzla sanayi havzasında hemen her işkolunda yüzlerce kadın işçi çalışıyor. Fazla mesai, vardiyalı çalışma, düşük ücret başta olmak üzere taciz, haksız yere tutulan tutanakların (iki seferden fazla tuvalet kullanılması gibi nedenlerle) yarattığı psikolojik baskı... Ama bunlar karşısında her an işten atılma korkusu (çünkü kriz var) ve yeniden iş bulamama endişesi gibi birçok sorun karşısında ses çıkaramıyor kadınlar.

Sendikalı yerlerde de durum değişmiyor. Buralarda da güvencesizliğe başka bir kılıf uydurulmuş; gönüllü çıkışlar. İşçilerin önüne lütufmuş gibi sunulan “gönüllü” çıkışlara karşı sendikalar da tutum almıyor. Bazıları daha ileri giderek “Patron daha ne yapsın, sizin en azından işsizlikten faydalanmanızı sağlıyor” diyerek işçileri dayanaksız bırakıyor.

Taciz olaylarına sessiz kalınması ve tacize uğrayan kadınların yalnız bırakılması da ne yazık ki yine sendikalı işyerlerinde karşılaşılan durumlar oluyor. Bir yandan iktidarın kadına ve çocuk haklarının gaspına yönelik girişimleri devam ediyor; diğer yandan ekonomik kriz yoksulluğu derinleştirirken şiddeti de tırmandırıyor.

SENDİKALAR 8 MART’TA NE YAPACAK?

İşçi kadınlar bu sorunlarla karşılıyor 8 Mart’ı. Böyle bir dönemde sendikaların 8 Mart hazırlıkları ise tartışılmaya değer. Örneğin kimi sendikalı fabrikalarda 8 Mart kutlamalarının her yıl hediyeler dağıtılarak yapılması nedeniyle işçi kadınlar hediye seçer hale geldi. Bunun dışında sendikaların 8 Mart etkinlikleri ya salon ‘kutlama’sı düzenlemek ya da işçileri Ankara’ya götürüp Cumhurbaşkanını alkışlatıp geri getirmek biçiminde oluyor. Örgütlü bir metal fabrikasında çalışan kadın işçilerden biri şöyle ifade etmişti yaşadıklarını: “Bizi tehditle Cumhurbaşkanın ayağına götüren sendika batsın. Her şey bir yana 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Gününde kürsüden sadece erkekler konuşuyor bizler de alkışlıyoruz.”

GÜÇLÜ BİR 8 MART İÇİN...

Uzun yıllardır türlü yollarla ‘Kadınlar Günü’ne çevrilmeye çalışılan 8 Mart’ın altı bir yandan da sendikalar eliyle boşaltılıyor yani. Kadınların mücadele günü olan 8 Mart, anlamına ancak mücadeleyle kavuşturulabilir. Güçlü bir 8 Mart’la, kadın emeğini yok sayanlara her gün haklarımızı tırpanyanlara, bizi güvencesiz bırakanlara hak ettiği cevabı vermemiz lazım.

Peki, nasıl olacak bu? Daha iyi çalışma koşulları, daha iyi bir ücret ve daha iyi bir yaşam için, şiddete karşı ve eşitlik için, krizin faturasına ve güvencesiz çalışmaya karşı başta sendikalara çok şey düşüyor. 8 Mart’ın önünü tıkayan değil açan bir tutum alıp bugünden başlayarak, sorunlar ve çözümleri konusunda kadın işçilerle kafa yormaları gerekiyor.

8 Mart’ı salonlarda değil sokakta kutlamalıyız. O zaman kadın işçilere de çok şey düşüyor. Sendikalarımızı zorlamalı; beklentilerimizi duyurmalı, sendikaların erkek egemen yapılarını değiştirmek için çabalamayı hiç bırakmamalıyız. Ama en başta, taleplerimiz için birlikte neler yapabileceğimizi konuşmalı, birbirimize güvenmeyi öğrenmeli, en yakınımızdakinden başlayarak birbirimizi harekete geçirmeliyiz. Taleplerimiz için daha güçlü birliktelikler oluşturmak acil bir ihtiyaç olarak önümüzde duruyor.