Merhaba kadınlar; işçinin, emekçinin bayramı 1 Mayıs yaklaşıyor. 1 Mayıs’ta taleplerimiz ve isteklerimiz var. Dünyada ve ülkemizde yaşanan sorunlar hemen hemen aynı. Ağır çalışma koşulları, eşitsizlik, sigortasızlık, sendikasızlık, düşük ücret… Daha ne sayarsan say. Yoksulluğun katbekat arttığı yaşam savaşı için mücadelemizde biz işçilerin kaderi bu olmamalı.

Bu arada işçi derken emeği görülmeyen ev emekçisi kadınlardan da bahsediyorum. Hani bize “Ne iş yapıyorsun?” diye soruyorlar ya söyleyeyim: Aşçıyız, temizlikçiyiz, ütücüyüz, garsonuz, bulaşıkçıyız. Ne sigortamız ne sendikamız ne de maaşımız var. 7/24 hizmet veren ev emekçileri kılı kırk yararak “Bugün ne pişirsem, üç kuruş artırsam da dışarıda okuyan çocuğuma göndersem!” diye düşünen kadınlarız. Kimimiz bakım parasına muhtaç edilen, evden dışarıya çıkamayan, kimimiz eve katkıda bulunmak için parça parça iş getirip hasta olduğu halde rapor alamayan ev emekçileriyiz.1 Mayıs bizim de bayramımızdır. Koşullar ne olursa olsun alanları bizlerin doldurması lazım. 

Çocuk işçiliğin ve çocuk istismarının bu kadar arttığı bu çağda tacize, tecavüze, sömürüye, şiddete karşı; laik, demokratik, eşitlikçi ve kardeşçe yaşanılası bir ülke için bizlerin alanlarda olması gerek. Hep bir ağızdan haykırmamız lazım. Dilimizin döndüğünce bu isteklerimizi herkesin hakkı için savunmalıyız. Çünkü hak verilmez alınır.
Kadın-erkek herkes 1 Mayıs’ta el ele omuz omuza halaylara duralım, birlik olalım. Umut her zaman vardır. Umudumuzu hiçbir zaman yitirmeyelim. Birlikte olduğumuz zaman üstesinden gelemeyeceğimiz hiçbir şey yoktur…