İki evlat sahibi bir anne ve işçiyim, 48 yaşındayım. Bugüne kadar iyi bir yaşantım var mıydı? Yoktu. Ama son 15 yıldır olduğu kadar kötü değildi. Şimdi başkanlık sistemi olursa sözün bittiği yerdeyiz diye düşünüyorum. İşsizliğin bu kadar arttığı, taşeron sisteminin bu kadar yaygınlaştığı, günlük işçi konumuna girdiğimiz bir girdapta geleceğe umutla bakamıyorum. AKP’nin iktidar olduğu 2002’de işten atıldım ve daha sonra iş bulamadığım için temizliğe gittim. Hiçbir güvencem olmadan çalıştım. Son zamanlarda iş kazalarında ölen kadınların sayısının artmasından sonra sigorta yaptırıldı ama yaşam standartlarımda bir iyileşme olmadı. Çünkü hem kiracıyım hem de iki çocuğumun bakımını tek başına üstleniyorum. Eşimle yollarımı ayırmamın sebebi de kriz. Eşim ekonomik sebeplerden dolayı bunalıma girdi ve evi terk etti. Evin bütün sorumluluğu bana kaldı.
Bu iktidar döneminde bunları yaşadım daha da yaşamaya devam ediyorum. Umutlu değilim ama vazgeçmiş de değilim. İnanıyorum ki benim gibi çok kadın var. Bunları dile getirmemin sebebi de tecavüz yasasının geçirilmesine kadınlarının birliği, gücü ve kararlılığının engel olması. Biz bir aradayken güçlüyüz. Başaracağız, kadınlar olarak referandumda hayır sesimizi yükselteceğiz. Çünkü geleceğimizi tek kişinin ellerine vermek istemiyoruz.