Ben iki çocuk annesiyim. Eşim yıllardır TÜPRAŞ'ta çalışıyor. Ben ve çocuklarım eşime hasret kalıyoruz. Benim çocuklarım bir gün babalarıyla bir masanın etrafında yemek yiyemedi. Üç kuruş için bizden uzakta çalışıyor, nedeni de maaşların zamanında yatması. TÜPRAŞ’ta işçilerin telefonla konuşması yasak. O bizi telefonla arıyor biz arayamıyoruz. Kazadan önce 4 gün boyunca telefonlar sürekli kesikti, doğru dürüst konuşamadık. TÜPRAŞ'ta yaşanan kazayı da bana eşim haber verdi. Haberi aldığımda çok üzüldüm.

Eşim, ‘dolarla burnunu silip’ atanlara çalışıyor. Ama yoksulluk ve sefalet hep aynı. Kirada oturuyorum, birikmiş iki kira borcumuz var. Faturaları ödesem bile mutfak masrafını karşılayamıyorum. Bugün çocuğum benden okul çıkışı tavuk döner almamı istedi, ama 3 lirayı bile verecek durumda değiliz. Eşim ve onunla birlikte çalışan işçiler üç kuruş için iş kazalarında ölüyor. Eşim hayatta olduğu için mutlu olsam da kaybettiğimiz işçilerin ailelerine, geride kalanlara çok üzülüyorum. TÜPRAŞ’taki kaza haberini gören 10 yaşındaki oğlum “Anne babam da ölmüş mü?” diye sorduğunda bugün ‘Hayır’ diyebildim. Peki yarın ne olacak? Benim eşim de Allah korusun bir gün iş kazasında ölürse kim verecek hesabını? Büyük ihtimalle “Al sana maaş bağlıyoruz” diyecekler. Bu sistem ve patronların aç gözlülüğü devam ederse bizler daha çok üzüleceğiz. Ben bunu kabul etmiyorum, iş kazalarının önüne geçmek için bir an önce önlemler alınsın istiyorum.