Ben yarı yaşımı köyde geçirmiş bir kadınım. Hayatın zorluklarını küçük yaşlarda öğrenmiş, görmüş biriyim. Köyümüzde sadece ilkokul vardı. Kız çocuklarının okumasını istemezlerdi. Erkek çocuklarına daha fazla değer verilirdi,“O erkek yapar, sizler kızsınız” denirdi.

Bu evlenince de değişmedi. Kocana hizmet et. Onun sözünü dinle. Ne söylerse boyun eğ. Cevap verme. İtaat et. Ev kadını ol, çocuk doğur! Kadının evlenince de hiçbir şeye hakkı yok. Evde yemek yapsın, çamaşır yıkasın, evi temizlesin, çocuk baksın, söz sahibi olmasın, konuşmasın, yalnız dışarı çıkmasın, markete gitmesin, evde otursun, kocasının eline baksın isteniyor kadınlar. Tutuşturunca eline 5-10 lira, sussun bekleniyor.

Şimdiyse geçim sıkıntısı, ekonomik sorunlar, çocuklarımızın gelecek kaygısı... Yetişemiyoruz hiçbir şeye. Çalışmak istiyorsun, erkekler “Çalışmayı kolay mı sanıyorsun, otur evinde” demeye başlıyor. İşe gidince, kendi paranı kazanınca “Yoldan çıktı, kocasının sözünü dinlemiyor, eve bakmıyor, çocuklarına sıcak yemek yapmıyor” oluyor.

Son yıllarda kadına, çocuğa, hayvana yönelik taciz, tecavüz, şiddet işyerinde, sokakta, evde her yerde gittikçe arttı. Korkuyoruz, endişeliyiz çocuklarımız için. Evler, sokaklar eskisi gibi güvenli değil. Öz baba, ağabey, amca, dayı, komşu, erkek arkadaş, cinsel saldırı, şiddet, tehdit haberleri geliyor her yerden. Dışarı çıktığımızda herkese endişeli gözlerle bakıyoruz. Ben de bir kadınım. Benim de yaşamaya hakkım var oysa ki.

2020’den beklentim çocuklarımıza daha yaşanılır bir dünya, temiz, güvenilir bir ortam. Çocukların ve kadınların ölüm haberlerini almak istemiyoruz artık. Bu dünyada herkese yetecek kadar yer var. Yeter ki insanca, birbirimize zarar vermeden yaşamasını bilelim.