Aliye ile Neşe Suriye’den göçüp geldikten sonra, İkitelli Mehmet Akif Mahallesi’nde komşu oldular, birbirlerini tanımadan. Pandemi sürecinde yaşanan kıtlık ve dayanışma bu komşuluğu daha da pekiştirdi. 

Neşe’nin beş çocuğu var. Evde kanser hastası kaynanası ve kaynıyla yaşıyor. Neşe’nin eşi 2 bin 600 lira maaşla 9 kişilik aileyi geçindirmeye çalışıyor. Aliye ise 9 çocuğu ve kumasının çocuğuyla toplam 12 kişilik aileye bakıyor. Pandemi öncesi 3 oğlu ve eşi düzensiz çalışıyorlarmış. Pandemide sokağa çıkma yasakları başlayınca, işyerleri kapanınca aylarca çalışmamışlar. Ekmeği bölüşerek hayata tutunduklarını söyleyen Aliye ve Neşe’nin dilinden dinleyelim yaşadıklarını…

‘ÇOCUKLARIN PARASINI EV SAHİBİNE VERDİM’

Neşe: “Öyle zor günler geçirdik ki anlatamam. Yeri geldi aç yattık. Aliye ve dostları olmasaydı biz bitmiştik. Ev sahibi çalışmadığımızı bildiği halde kapımıza geldi. Çocuk başına Kızılay’dan 125 TL para almıştım, onları verdim. Geriye 450 lira borcumuz kaldı,yok dedim. Nasıl vereceğiz ne zaman vereceğiz bilmiyoruz,’Almasanız olmaz mı’ dedim. ‘Hangi ev sahibi kiracısına bunu yapmış’ dedi.Belediyeyi defalarca aradım, form doldurduk. Ama kimse yardımda bulunmadı. Türkiyelilere yaptılar ama bize yok. ‘Faturalara indirim yapacağız’ dediler, zam yaptılar!İki defa komşular şikâyet etmişler, bu evde koranavirüslü birileri var diye!İki defa kapıma ambulans geldi diye. Oysa benim kaynanam kanser hastası, onun tedavisi için geldiler. Gelip sorsunlar,gelemiyorlarsa uzaktan sorsunlar.” 

‘EKMEK İÇİN BORÇ ALDIK’

Aliye: ”Türkiye’de hayat bizim için zaten zordu. Salgın sürecinde çok daha zor şeyler yaşadık. Aylarca çocuklarım eşim çalışmadı. Mahallede bazı arkadaşlarımızın desteği olmasaydı çok daha zor olurdu. 3 aydır ne fatura ne kira ödeyebiliyoruz. 12 kişilik nüfus,o gün karnımızı doyursak Allah kerim diyorum. Geçen faturaları yazan görevli geldi. ‘Nasıl ödeyeyim, yok’ dedim. ‘Ben uşağımı aç koyup gelip fatura ödeyemem. İsterseniz kesin’ dedim. Buldukça yevmiye işlere gittim. Ekmek için borç aldık. Türk komşularım 3 ay çalışmadı, paralarını aldılar. Bizi düşünen yok. Hükümet bizi burada boşuna tutmuyor. Para kazanıyor bizim sırtımızdan,biz de çekiyoruz”. 

ALİYE ABLA OLMASAYDI…
Ali, Neşe’nin eşi. Biz sohbet ederken girdi kapıdan. Çalışalı iki hafta olmuş. Pandemi sürecini nasıl yaşadığını sorduk. Yanıtı yine dayanışmaya işaretti: “Aliye abla olmasaydı bizim halimiz perişandı. Biz üç ayda bittik. Ben çöpte de çalıştım. İşyerinde arkadaşlarım beni çöpte karton toplarken görmüşler. Benimle alay ettiler. Benim çocuklarımın karnı doysun her işi yaparım. Bu üç ayda ölümlerden ölüm beğendik. Türkiye’ye geldim geleli 2 bin lirayı bir arada görmedim. Şu cebimden girip diğerinden çıkıyor. Aykosan’da çalışıyorum. Bugün tam 40 adamı işten çıkardılar. Yarın çalışabilecek miyiz, bilmiyoruz. Bakkala 150 TL borcum var, kapısından geçemiyorum. Ben oruç tutmazdım, bir öğün eksik olsun diye tuttum. Yemeğimiz az olduğunda ben yemedim çocuğum doysun diye. Boğazımızdan geçen ekmeği saymaya başladım. Türkiye Avrupa’dan çocuk başına 120 dolar alıyor, bize verdiği 120 lira. Biz buraya keyfimizden gelmedik. Devlet destek çıksa kimse salgında çıkmaz dışarı. Devlet kimi tutuyor? Para babalarını. Esad’da para babalarını tuttu.”