K.Ç. isimli bir kadın bundan 3 yıl önce, 18 yaşındayken Diyarbakır’da iki kişinin tecavüzüne uğramıştı. İki arkadaş olan tecavüzcüler genç kızı defalarca kez tehdit ederek, şantaj yaparak tecavüz etti. Bunun sonu olmadığını fark eden K.Ç. dava açtı ve olay mahkemeye taşındı. Sanıklar 14 yıldan 36 yıla kadar hapisle yargılanıyordu ki tecavüzcülerden biri K.Ç. ile evlendirildi! Dava süresinde 1 ay tutuklu kalan tecavüzcüler serbest bırakıldı, dava da düştü.
Bu olay yakın zamanda mahkeme heyetinde yer alan kadın hakimin davanın kapanmasına şerhiyle gündeme gelmişti. Hürriyet gazetesi olayı takip ederek haberler yaptı. Bugünkü haberin başlığı “İki günde hayatım değişti.”
Haberde K.Ç’nin kâbus dolu yılları arkasında bırakıp yepyeni bir hayata adım attığı yazılınca dikkatimi çekti. Nasıl olduğunu merak ettim.
Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı’nın talimatıyla K.Ç. için Diyarbakır Sosyal Hizmet Merkezi’nde bir sosyolog ve psikolog heyeti oluşturulmuş. K.Ç. şimdi Sosyal Hizmet Merkezi’nin rehberliğinde yeni bir hayat kurmaya çalışıyormuş. Genç kadın açık liseden eğitimine devam edecek, bir yandan da işe girip çalışacakmış. Sur Sosyal Hizmetler Merkezi Müdürü Veysi Yerlikaya da “üretime katılması travmayı atlatabilmesi için çok önemli” demiş. Ayrıca K.Ç’nin annesi ve 5 kardeşine de Sosyal Yardım Fonu’ndan para yardımı yapılacakmış. K.Ç, “Yıllar sonra artık geleceğime umutla bakıyorum. En çok istediğim okumaya yeniden başlayacağım. Üniversite hayallerime kavuşmama bir buçuk yılım kaldı” demiş.
Gencecik hayatını alt üst eden korkunç bir adalet arayışından sonra yüz yüze kaldığı adaletsizliğin bir nebze olsun giderilmesi elbette sevindirici...
Ama insan düşünmeden edemiyor:
Bu genç kadın, üstelik de tecavüz davası devam ederken tecavüzcüyle evlendirildiğinde neredeydiniz? Bu “tecavüzcüyü kurtarma hamlesi” olduğu gün gibi açık olan evliliğe üstelik de yargı tarafından onay verilirken ne yapıyordunuz?
Tecavüze uğradıktan sonra 3 yıl boyunca yaşadığı travmayı görmezden gelip, üstüne sahte bir evliliği geçerli sayıp tecavüzcüleri salıveren, K.Ç. ile aynı sokaklarda “özgürce” dolaşmasını sağlayanların şimdi K.Ç’nin yaralarını sarmaya çalışmasını samimi mi bulalım?

YARAYI BÜYÜTENLERİN, YARAYA DERMAN OLDUĞUNA İNANALIM MI?

K.Ç. mahkemede yaşadıklarını şöyle anlatmış: “Sanık tutuklandıktan sonra annesi yanıma geldi. Şikayetten vazgeçersem beni oğluyla evlendireceğini söyledi. İstemiyordum, ama ailemin zor durumda kalmaması için kabul ettim ve şikayetten vazgeçtim. Sonra düğün yapıp, evlendik. Resmi nikah yapacaklarını söylediler, ancak yapmadılar. 23 gün evli kaldıktan sonra da babamın evine gönderdiler. Düğünde çekilen fotoğrafları mahkemeye delil olarak sunmak için böyle bir senaryo planlamışlar. Sanığa sevmediği halde niye benimle evlendiğini sorduğumda, ‘Ben 23 yıl, 25 yıl niye yatayım? O yüzden evlendim’ dedi. Sanık ve ailesi beni istemediklerini söyleyip, gönderdiler.”
Göz göre göre tecavüzcülerin “namusunu temizleyen” mahkeme, “sanıklar hakkında, kesin ve inandırıcı delil elde edilemediğinden, ‘cinsel istismar’ iddiasıyla açılan davayı düşürdü!
Mahkemesinde tecavüze onay verip gönderen devlet, şimdi genç kadına ve hatta ailesine rüşvetler dağıtarak kendini aklamış mı oluyor?
“Adalet” sağlanmadıkça, suçlular cezalandırılmadıkça, yargıdaki bu haksızlık giderilmedikçe nasıl olacak da yardım fonundan verilen küçük yardımlarla, açık öğretim bir liseye yazdırmakla, kalıcı olup olmadığı belli olmayan bir iş bulmakla “görevini” yapmış olacak bu devlet?
“Yarınlara güvenle bakmak” için yeterli mi bunlar biz kadınlar için?
Tecavüzcüleri kapıdan salıp, sonra hayatı kararan kadına göstermelik destekler vermek “sosyal politika” olamaz!
Kadınların geleceğe umutla bakması için gerçek adalete ve bu adaleti sağlamak için yargısıyla, önlem mekanizmalarıyla, etkin mücadele birimleri ve sosyal hizmet kurumlarıyla her şey olup bitmeden harekete geçen bir devlete ihtiyacımız var...