Fersude’den Zülal Koçer’in haberine göre; A. adlı kadın 12 yıl boyunca karakol ve aile engeliyle şiddete maruz kaldığı evliliği dönmek zorunda kaldı.  

Eşinin şiddetine cinsel tacizler de eklenince boşanma kararı alan, bir kadın derneğinin desteğiyle boşanabilen ve sığınma evine yerleşen kadının sosyal yardımlaşma vakfından aldığı maddi yardım, vakfa giden asılsız “Eşiyle barıştılar” iddiasıyla kesildi.

Şiddetten kurtulmak için yıllardır mücadele eden A.’nın yaşadıkları İstanbul Sözleşmesinin uygulanmadığı takdirde bir kadının nasıl şiddet sarmalına tekrar tekrar itildiğini gözler önüne seriyor:

“Başkasını seviyordum. Ailem biliyordu ama müsaade etmedi. Hiç güldüğümü hatırlamıyorum evliyken. Çünkü şiddet görüyordum, çocuklarım şiddet görüyordu.

Hep tehdit ediyordu. Bir gün uyandığında ağzın burnun kan içinde olabilir, çocuklarını ölü bulabilirsin. Yani her şeyi tehditti. Benim ailem bana arka çıkmıyordu bu adam da diyordu; ‘sen bana mecbursun, senin sahibin benim.’ Sürekli onun korkusundan kapıları kilitleyip uyuyorduk.

Büyük oğlum odasına girer kapıyı kilitlerdi. O oğlumu bir kere acillik etti. ‘Şikayetçi olacağım’ dediğimde; ‘şikayet edersen sana da aynısı yaparım’ diye tehdit etti. Bir keresinde ben de acillik oldum. Evin içinde sürekli elinde bıçakla, makasla gezerdi.”

AİLESİ ‘ÖLECEKSEN KOCANIN YANINDA ÖL’ DEDİ

Şiddetten kaçarak ailesinin yanına giden A. “Kocandır, bir şey olmaz katlan biraz, biz kendi kocalarımızdan dayak yemedik mi, hem millete ne deriz. Ölüyorsan da eşinin yanında öl, bizde boşanma yok. Boşanamazsın” denilerek bastırıldığını söyledi.

KARAKOL DA ÇARE OLMADI

Ailede çare bulamayınca karakola giden A. orada da çözüme kavuşamamış: ““Orada bir tane memur bana dedi ki ‘Sende bu çene varken yediğin dayakları hakkediyorsun.’ Hatta dalga geçerek konuştu. ‘Bizim eşimiz bizden dayak yemiyor mu? Kocandır dövse ne olur ki! Sen sürekli niye geliyorsun. İşimiz gücümüz yok sizinle uğraşıyoruz’ gibisinden konuştu.

Ben kağıt falan istediğim zaman, ‘Kağıt mağıt yok’ diyorlardı yani sürekli tersliyorlardı. Günde 2–3 kere gidip geliyordum karakola ama hiçbir şey yapmıyorlardı. Götürüyorlardı eşimi, tekrar serbest bırakıyorlardı.”

TEK GÜVENCESİ OLAN YARDIMLAR KESİLDİ…

Evlilik içi cinsel saldırılar, dayak, ölüm tehdidi, çocukların uğradığı şiddet derken, üstüne kaynının tacizleri başlayınca sığınma evine yerleştiğini söyleyen A. daha sonra bir kadın derneği desteğiyle boşanabildi. Aile Sosyal Hizmetler Müdürlüğü’nden kira yardımı alan A. ayrıca bulunduğu ilçe belediyesine bağlı Sosyal Yardımlaşma Vakfından temel ihtiyaçlarını asgari düzeyde karşılayabileceği maddi destek almaya başladı. Ancak bir süre sonra A.’nın tek güvencesi olan bu yardımlar kesildi.

Sadece kirası karşılanan A.nın ne faturaları ödeyecek, ne dolabı dolduracak bir geliri yok. 3 çocuğu olan, A. çocukları küçük olduğu ve onları bırakabileceği bir yer olmadığı için çalışamıyor. Dernekten ve arkadaşlarından yardımlarıyla ayakta kalmaya çalışsa da bunların geçici çözümler olduğunun farkında. Arkadaşı kendisine verdiği bebek bezlerini kocasından şiddet görmemek için gizli getiriyor.

Çocukları için “Yeri geldi mi çok aç kalıyorlar” diyen A. yaşadığı mağduriyeti şöyle anlatıyor: “Bazı zamanlarda bir lira ekmek parası bile bulamadığım oluyor. Bakkala 200 lira borcum vardı.

A’nın şu an ödenmemiş faturaları nedeniyle elektriği ve suyu kesik. Büyük bir mücadele ile kendi hayatına dair karar alabildi, şiddet sarmalından kurtulmayı başardı. Ancak kendisi için hayati olan devlet yardımları kesilince büyük zorluk yaşamaya başladı.